De man aarzelde. Hij zei van wel, maar gaf toen toe dat hij slechts een verre verwant was. De moeder was dood, en de vader was onbekend. Maar hij kon de kinderen niet meenemen — hij had al drie van zijn eigen kinderen.
— Waarom ben je dan gekomen? — vroeg Anastasia.
— Er gaan geruchten… Ze zeggen dat ze hier zijn. Ik wilde het alleen bevestigen.
Piotr liet hem niet binnen. Hij zei alleen:
— Deze kinderen zijn nu van ons. En als je niet van plan bent hen te helpen, geef ze dan niet meer je aandacht.
De man vertrok, en liet alleen sporen achter in de sneeuw.
Zo ging de winter voorbij. Met de lente plantten de kinderen samen met Piotr de eerste rijen. Liza kreeg een konijntje. Timur leerde lezen. Misha tekende het huis waarin ze nu woonden. Op een dag vroeg Dani, terwijl hij bij het raam stond:
— Piotr, blijf ik voor altijd bij jullie?
Piotr omhelsde hem stevig, zonder woorden te vinden. Anastasia kwam erbij en omhelsde hen beiden.
— Jullie zijn nu bij ons. Voor altijd.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
