Een verhaal dat resoneert met iedereen die ooit liefhad…
Marina stond bij het raam en staarde naar de grijs wordende hemel van een late oktoberavond. De laatste zonnestralen gaven de flatgebouwen een gouden gloed, maar dat kon haar niets schelen. Tussen haar vingers hield ze stevig een oude, vervaagde riem vast – met roze steentjes – degene die Liza altijd droeg tijdens hun avondwandelingen.
– Liiiza… Lizonka… – riep ze weer, al wist ze dat het tevergeefs was. Na vier uur onafgebroken zoeken begon haar hoop te vervagen. Als ze tot nu toe niet was verschenen – dan was ze ergens verdwaald. Of…
Hoe kon ze zo’n fout maken? Eén enkel telefoontje van haar moeder, een kort gesprek – en dat was genoeg. Toen Marina zich omdraaide, was Liza nergens meer te bekennen.
Haar telefoon trilde in haar zak – Alexej.
– Waar ben je, Marish? Het is al helemaal donker.
– Ik kan niet weggaan, Ljos… – haar stem trilde. – Wat als ze terugkomt? Ze is nog nooit zo lang weg geweest…
– Ik kom eraan. Wacht voor het gebouw, ik ben er zo.
Ze knikte als antwoord, hoewel hij dat niet kon zien.
Alexej kwam snel. Hij rende naar haar toe en omhelsde haar stevig.
– Vertel me vanaf het begin. Wat is er gebeurd?
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
