Tatjana hief langzaam haar hoofd. Heel even verscheen er een herinnering in haar ogen — vaag, pijnlijk, een echo uit het verleden.
“Toen geloofde ik nog dat het goed zou komen,” fluisterde ze. “Dat we niet alles kwijt waren wie we waren.”
Misja huilde opnieuw zachtjes achterin. Igor reikte naar het autostoeltje en neuriede zacht een wiegelied. De sneeuwstorm werd heviger, alsof hij hen op de proef stelde.
“We redden het,” zei hij met meer overtuiging. “We zijn hier niet naartoe gekomen om op te geven. Jij zei dat een schone lei hoop kon brengen. Laten we dat waarmaken.”
Tatjana knikte langzaam. De wind ging even liggen, en een zonnestraal brak door het wolkendek. Het was alsof de natuur zelf hun een teken gaf: dit is nog niet het einde — er ligt nog een vervolg voor hen. De auto reed verder, door het witte landschap — op weg naar een nieuw begin.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
