De dreiging hing tussen ons in.
« Ik beveel aan dat beide kinderen tijdelijk in pleegzorg worden geplaatst, » zei Jade Wilson, een medewerker van de kinderbescherming, in de gang van het ziekenhuis.
Ook al had ik het verwacht, deze woorden zo duidelijk te horen benam me de adem.
« Het is niet nodig. We moeten ze niet scheiden, » antwoordde ik.
« Dit is standaardprocedure voor jonge kinderen die dakloos zijn, » legde Jade zonder agressie uit.
« Maar Daniel is een goede vader, » drong ik aan. « Hij is een weduwnaar die alles heeft verloren. »
« Ik zeg niet anders, » antwoordde Jade tot mijn verbazing. « Maar mijn prioriteit zijn deze kinderen. »
« Wat als meneer Parker direct toegang had tot een stabiel opvanghuis? » stelde ik voor, met een idee in mijn hoofd. « Zou dat je aanbeveling veranderen? »
Jade keek naar mijn gezicht.
« Mogelijk. Stabiele huisvesting, voldoende voedsel en een duidelijk plan om een stabiel inkomen te herstellen zouden zijn situatie aanzienlijk verbeteren.
« Ik heb een tweekamerappartement, » zei ik in één adem. « De logeerkamer is klaar. Het is schoon, veilig en dicht bij de school. Ze kunnen daar blijven tot Daniel hersteld is. »
Jade’s professionele houding begon te veranderen.
« Juffrouw Collins, gaat u het hele gezin in uw huis plaatsen? »
– Ja.
« Dit is uiterst ongewoon.
« Dit zijn uiterst ongebruikelijke omstandigheden, » antwoordde ik. « Het pleegzorgsysteem is overbelast en defect. Je weet net zo goed als ik dat broers en zussen vaak gescheiden worden. »
Jade was lange tijd stil.
« Ik heb wat bedenkingen, » gaf ze uiteindelijk toe, « maar ik ben bereid een tijdelijke oplossing aan te bevelen die het gezin onder bepaalde voorwaarden bij elkaar laat blijven. »
Deze voorwaarden omvatten een maximaal verblijf van zestig dagen, regelmatige huisbezoeken en een formele overeenkomst.
