De man haalde zijn schouders op, griste een salade en een fles van tafel, en strompelde richting deur.
— “Als je zonder mij wil leven, bel je me wel, hysterica!” riep hij nog.
— “Ai-ai-ai!” jammerde Tolja’s moeder, met haar handen tegen haar hoofd. “Mijn hoofd barst uit elkaar!”
— “Mama, schreeuw niet! Nika heeft me eruit gezet. Ze vond het niet leuk dat ik haar niet ben komen ophalen,” loog haar zoon, wetende dat zijn moeder zijn kant zou kiezen.
— “En waarom zou je haar moeten ophalen?” vroeg de vrouw verbaasd…
— Wie zal het zeggen! Ze valt me constant lastig: het is nooit goed! Ik ben haar zat! Misschien ben ik ook wel moe van het werk! Denk je dat het mij makkelijk afgaat? En waarom zou ik helpen in een huis dat niet van mij is?
— Precies zo! — beaamde zijn moeder. — Laat haar eerst het huis op jouw naam zetten, jou een deel geven, dán pas mag ze iets van je vragen! Kijk haar daar eens belangrijk doen! Dat ik haar zou moeten komen ophalen! Ze is kerngezond, laat ze zichzelf redden!
— Dat zei ik ook tegen haar! En toen was ze beledigd!
— Laat haar maar beledigd zijn! Jij moet niet toegeven! Ze moet niet denken dat ze alles mag! Als ze wil trouwen, dan moet ze leren verduren! Ze is geen jong meisje meer dat haar neus kan ophalen!
— En wat moet ik nu doen? — vroeg Tolja, met gebogen hoofd.
— Heb geduld, jongen! — sprak zijn moeder hem toe. — Ze komt vanzelf teruggekropen, smekend of je alsjeblieft weer wilt komen! Laat haar maar een weekje alleen wonen, dan snapt ze wel wat ze fout heeft gedaan! En zodra ze terugkomt, eis je dat ze je officieel inschrijft. Anders laat je haar zitten!
Zo instrueerde de vrouw haar zoon hoe hij Nika moest manipuleren. En hij luisterde aandachtig, knikkend bij elk woord.
— Je hebt gelijk, mama! Ik laat me niet meer door haar commanderen! Wie denkt ze wel dat ze is? Ik ben geen slaaf, ik ben een volwassen man! Ik ben mijn eigen baas!
En dus besloot Tolja, gehoorzaam aan zijn moeder, om haar raad op te volgen. Hij kwam niet thuis, belde Nika niet, wachtte precies een week.
Al ging het bij zijn moeder ook niet over rozen. Ze viel hem ook steeds lastig: nu moest hij dit doen, dan weer dat. En toen hij een keer durfde tegen te sputteren, herinnerde ze hem aan de goede oude opvoedmethodes — en gaf hem een flinke tik met een twijg op zijn rug:
— Je bent hier niet bij je vrouw, maar bij je moeder! Als je niet werkt, krijg je geen eten!
Duidelijk en zonder omwegen. Tegen haar in gaan? Vergeet het maar.
Uiteindelijk, na die zeven dagen met moeite te hebben volgehouden, besloot Tolik terug naar huis te gaan:
— Ik ga, mama! Eens kijken hoe ze het zonder mij heeft. Ze zal nu wel op haar knieën liggen, smekend of ik terugkom!
— Ga maar, ga maar! Maar geef niet toe! Zeg het duidelijk — je komt alleen terug onder jouw voorwaarden!
Hij vertrok met de houding van een overwinnaar. Nu zou hij laten zien wie de baas is! Kin omhoog, rug recht, stevige tred — bijna een parmantige gang.
Hij kwam bij het hek, liep de tuin in… en bleef staan.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
