Nika was de laatste tijd zichzelf niet meer. Er waren flinke barsten ontstaan in haar relatie met haar man, en ze wist niet hoe ze met deze pijnlijke situatie om moest gaan. Het begon allemaal met kleinigheden — zoals dat meestal gaat.
Na zijn werk begon Tolja haar steeds vaker met giftige opmerkingen te benaderen. Zijn grappen waren venijnig, elk woord deed meer pijn dan een klap. Zijn gedrag werd met de dag slechter. Zelfs op vakantie gunde hij haar geen moment rust.
— “Je ziet eruit als een oud wijf!” zei hij, zonder zijn blik van zijn telefoon af te wenden. “Andere kerels hebben vrouwen die er fatsoenlijk uitzien, en ik heb… een soort verschrompelde abrikoos!”
Het was waar dat Nika er ouder uitzag dan haar leeftijd. Ze had een zware, veeleisende baan die duidelijk haar sporen op haar gezicht had achtergelaten. Maar het deed des te meer pijn om zulke woorden van haar eigen man te horen. Ze werkte immers voor het gezin en verdiende twee keer zoveel als hij, dus hij had nergens recht op om te klagen.
Toch ging Tolja volledig zijn eigen gang met zijn geld, zonder ook maar met iemand te overleggen:
— “Ik geef het uit waaraan ik wil! We hebben geen kinderen, dus waarom zou ik sparen?”
Nika verdroeg ook dat. Over het algemeen kwamen ze goed rond. Ze waren niet officieel getrouwd, maar leefden als man en vrouw, en hadden geen haast met trouwen. Toch noemde Tolja’s moeder haar al lang haar schoondochter, en Nika beschouwde haar als haar schoonmoeder.
Maar die schoonmoeder was een bemoeizuchtige en ontevreden vrouw. Ze mengde zich voortdurend in hun leven, en het merendeel van haar kritiek kreeg Nika te verduren.
Het stel woonde in een vrijstaand huis. Hoewel ze binnen de stadsgrenzen woonden, had het huis voortdurend onderhoud nodig. Nika vroeg haar man vaak om hulp:
— “Ik red het gewoon niet — ik werk van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat!”
— “Wat kan mij dat schelen?” antwoordde Tolja. “Het is jouw huis, jij bent hier de baas. Wat heb ik ermee te maken?”
En inderdaad: in de winter lag het huis onder dikke pakken sneeuw, totdat Nika zelf de sneeuw begon te ruimen. In de zomer groeide het onkruid bijna tot aan de ramen. Ze moest mensen inhuren om het op orde te brengen, en ’s avonds na het werk maakte ze zelf alles af.
Ondertussen lag Tolik op de bank en kwam er hooguit af en toe uit om te kijken hoe het ermee stond.
Ze vergaf hem veel, maar de druppel die de emmer deed overlopen, was wat ze aantrof toen ze op een avond moe thuiskwam. Ze was zo uitgeput dat ze haar benen nauwelijks nog kon optillen, en had onderweg ook nog boodschappen gedaan. Haar hand deed pijn van de zware tas.
Ze hoopte dat Tolja haar zou komen begroeten — ze had hem zelfs gebeld, maar hij had niet opgenomen. Zuchtend en haar zweet afvegend, hoorde ze muziek uit de tuin komen.
Ze liet de tas bij het hek staan en haastte zich naar het huis, waar luide discodreunen klonken. Haar boosheid en teleurstelling groeiden — vanavond zou ze eindelijk alles eruit gooien wat zich had opgestapeld.
Binnen bleek er een echt feest aan de gang! De muziek denderde door de kamer, de ramen trilden. Op tafel lagen hapjes en klaargemaakt eten — dat wat Nika van tevoren had bereid, juist om het ’s avonds rustig te hebben. En Tolja, totaal ongeïnteresseerd in haar aanwezigheid, danste met een vrouw die duidelijk te veel had gedronken en uitdagend gekleed was.
Zonder iets te zeggen liep Nika de kamer door en zette de muziek uit.
Tolja richtte langzaam zijn benevelde blik op haar:
— “Wat doe je nou?” vroeg hij met dubbele tong, terwijl hij wankelde.
— “Dat zou ik jou moeten vragen! Wat gebeurt hier? Wie is die vrouw?”
De vrouw danste gewoon door, alsof er niets aan de hand was.
— “Nou en?” snoof Tolja. “Ik kwam een oude klasgenote tegen, dus dat hebben we gevierd. Mag ik me niet ontspannen in mijn eigen huis?”
— “Als ik me goed herinner, heb je zelf gezegd dat dit mijn huis is en dat jij er niets mee te maken hebt. Dus vertrek nu meteen, neem je gast mee en dan praten we verder!”
— “Ik ga nergens heen!” probeerde Tolja rechtop te staan, maar hij wankelde.
Nika voelde alleen nog maar afkeer. Voor haar was hij al lang geen man meer. Hij was geen steun, alleen maar een blok aan haar been. Alleen bij hem blijven uit angst voor eenzaamheid? Echt niet!
Vastberaden pakte ze de vrouw bij de arm en leidde haar tot buiten de poort:
— “Het is tijd om te gaan!”
Daarna keerde ze terug naar binnen:
— “Moet ik jóu ook buitenzetten, of ga je zelf?”
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
