Valentina zat roerloos, starend naar één punt, niet in staat haar blik af te wenden. Nee, dit kon gewoon niet waar zijn! En dan ook nog háár – dit mocht haar niet overkomen. Steeds opnieuw las ze het bericht dat haar man, kennelijk per vergissing, naar de verkeerde vrouw had gestuurd.
De tekst was kort, maar pijnlijk duidelijk. Fjodor legde zijn minnares uit dat alles binnenkort in orde zou komen. Hij wilde van Valentina af, het erfdeel innen en dan een nieuw leven beginnen – een leven vol voorspoed. Maar om dat erfdeel te krijgen, moest Valentina spoorloos verdwijnen.
Ze wist het zeker: als Fjodor iets wilde, ging hij tot het uiterste. Na bijna tien jaar huwelijk kende ze hem goed – als hij een doel voor ogen had, was hij tot alles in staat.
Het had hem altijd geïrriteerd dat zij weigerde het bedrijf op zijn naam te zetten. De schoenenwerkplaats waar luxe schoenen werden gemaakt, had ze van haar vader geërfd. Haar familie had altijd in deze branche gewerkt, en Valentina kende elk aspect van het vak tot in de puntjes.
Hun merk was bekend, zelfs buiten de regio. Toen Valentina afstudeerde en bij haar vader ging werken, was hij trots op haar en zei vaak dat ze gevoel voor zaken had. En terecht – binnen drie jaar breidden ze de productie aanzienlijk uit.
Toen stelde haar vader haar voor aan Fjodor. Valentina was niet op slag verliefd. Haar hoofd zat vol met andere dingen. Maar Fjodor was vasthoudend. Voor ze het goed en wel besefte, was ze met hem getrouwd.
Een tijd later stierf haar vader plotseling. Toen ze enigszins was bekomen van het verlies, had Fjodor al de volledige controle over het bedrijf genomen. Hij zei haar dat haar plaats nu thuis was.
In het begin probeerde Valentina nog langs te komen, te helpen, advies te geven. Maar na verloop van tijd merkte ze dat haar man haar gewoon negeerde. Langzaam trok ze zich terug uit het bedrijf.
Een paar jaar later stelde hij voor om het bedrijf op zijn naam te zetten – zogenaamd uit praktische overwegingen. Maar toen herinnerde Valentina zich dat ook zij karakter had. Ze weigerde categorisch.
Die weigering bracht Fjodor in blinde woede. Toen ze hem onlangs opnieuw weigerde, siste hij tussen zijn tanden: “Zorg maar dat je er geen spijt van krijgt, voor het te laat is.” Toen begreep ze zijn woorden nog niet.
Nu was alles duidelijk. Ze moest een beslissing nemen. Vluchten. Weggaan, zo ver mogelijk.
Snel pakte ze haar spullen, gooide ze in een tas, voegde haar sieradendoos toe, documenten en het geld dat op een geheime plek verstopt lag. Ze wierp een laatste blik op het huis.
“Ik kom terug,” fluisterde Valentina en glipte de straat op.
Ze moest naar een plek waar veel mensen waren, waar niemand haar kende. Fjodor zou haar zeker gaan zoeken. En als hij haar vond, zou hij geen medelijden tonen.
Er gingen enkele maanden voorbij. Valentina, met een hoofddoek ver over haar gezicht getrokken, boende de vloer. Elke ochtend bracht ze voor de spiegel door om haar uiterlijk zo veel mogelijk te veranderen. Ze wilde geen enkel risico nemen.
Ze was alleen gaan werken omdat ze het in het gehuurde appartement niet meer uithield van de eenzaamheid. Het salaris was minimaal, maar ze had geen hogere verwachtingen. Het belangrijkste was onder de mensen zijn – ook al waren ze haar volkomen onbekend.
Het bedrijf waar ze was gaan werken, specialiseerde zich in leren tassen en aktetassen – iets dat haar deed denken aan haar vroegere werk.
“Valentina!” riep een vrouw. De secretaresse van de directeur stond naast haar. “De baas is weg, je kunt zijn kantoor schoonmaken.”
“Goed, ik ga er meteen heen.”
De mensen op kantoor waren vriendelijk. Niemand keek op haar neer. Als iemand jarig was, kreeg Valentina ook een stuk taart.
Ze stofte af, dweilde de vloer. Op het bureau lagen stapels papieren, rommelig verspreid. Valentina hield altijd van orde in documenten, dus begon ze automatisch met sorteren.
Op één vel zag ze vreemde cijfers. Dezelfde leverancier van leer, maar de prijs… En als tussenpersoon stond Valentina’s oude firma vermeld!
Blijkbaar probeerde Fjodor op deze manier geld te verdienen. Dat betekende dat hij het bedrijf niet meer nodig had. Zulke constructies kende Valentina maar al te goed. Het geld werd snel bij de klanten geïncasseerd, en het bedrijf bleef uiteindelijk verweesd achter.
Ze schrok toen een stem vlak achter haar zei:
“Ik betaal je om schoon te maken, niet om mijn documenten te lezen!”
Valentina legde het blad neer, draaide zich om:
“Sorry, ik wilde echt niet lezen, ik wilde gewoon alles netjes ordenen. Het spijt me!”
Ze greep haar emmer met doeken en rende het kantoor uit…
Timur Olegovitsj keek haar nadenkend na. Wat een vreemde schoonmaakster… Hij schudde zijn hoofd. Genoeg met die overbodige herinneringen.
Hij was net terug van het politiebureau, waar hij aangifte had gedaan. Zijn advocaat was daar nog. Wat een situatie! Vanaf het begin had hij al geen goed gevoel bij die deal, maar hij had toch het risico genomen. De voorwaarden waren immers té aantrekkelijk.
Was hij, zo’n ervaren zakenman, echt op zo’n simpele manier bedrogen? Dat zou niemand ooit hebben durven proberen!
Valentina had zich verstopt in het magazijn. Hoe had ze niet kunnen beseffen dat Timur uit haar verleden en deze Timur Olegovitsj dezelfde persoon waren?
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
