— Wat is er?
Lena gaf hem in stilte de brief. Ilya las het, fronste zijn wenkbrauwen en keek haar toen ernstig aan.
— Denk je dat het zij is?
— Ik ben er zeker van — fluisterde Lena.
— Gaan we?
Lena knikte.
Een week later vertrokken ze naar Stad N. De reis was lang, door velden, rivieren en heuvels. Uiteindelijk kwamen ze bij een grote ijzeren poort. Daarachter stond een twee verdiepingen tellend paleis met torentjes en een enorme tuin.
Ivan fluitend:
— Wauw…
Maria stak haar hand in haar mond.
Ilya glimlachte:
— Het lijkt erop dat we een nieuw huis hebben.
Ze openden de poort en gingen naar binnen. Het huis was vol licht en rook naar rozen. In de gang hing een schilderij: een vrouw in een zwarte jas hield twee kleine kinderen vast.
— Mama… — fluisterde Maria, terwijl ze naar het schilderij keek.
Lena begon te huilen, maar glimlachte. Nu wist ze het: de vrouw had gevochten voor haar kinderen en hen in de juiste handen achtergelaten.
Ilya omarmde hen stevig.
— Alles komt goed — zei hij rustig.
Lena glimlachte door haar tranen heen. Ze had haar belofte gehouden: ze had twee kleine levens gered, grootgebracht en bemind.
En nu opende ze een nieuw, helder hoofdstuk in hun leven.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
