— Ik heb de scheiding aangevraagd. En uw gesprek met Pavel, het feestje in de kamer en het plan om mij te ontvoeren zijn allang bij de politie gemeld. Tot ziens, dokter.
Irina keek tevreden toe hoe zijn gezicht kleur verloor en hij, mompelend iets, snel wegvluchtte.
Twee weken gingen voorbij. Anton en Lisa trokken bij Irina in. Aanvankelijk was het tijdelijk. Maar dagen werden weken. Het koude, lege huis vulde zich met leven, gelach en warmte. Lisa, eenmaal in een gezellige omgeving, verbeterde haar schoolresultaten. Zodra Anton hersteld was, werd hij een manusje-van-alles — hij repareerde, knutselde en hielp overal.
Er begon iets nieuws te ontstaan tussen Irina en Anton. Rustig, voorzichtig, maar echt.
Op een avond, terwijl Lisa toekeek hoe zij samen het avondeten klaarmaakten, zei ze met kinderachtige openhartigheid:
— Jullie zijn eigenlijk een familie. Alleen willen jullie dat zelf niet zien.
Irina en Anton keken elkaar aan en lachten. Maar in die lach zat ook een verlegen vreugde en hoop.
Laat in de nacht, terwijl Lisa al sliep, zaten ze in de keuken, dronken thee en praatten over alles: over pijn, verraad, nieuwe dromen. Anton pakte haar hand.
— Ira… Ik denk vanaf de allereerste dag aan je. Jij hebt Lisa en mij gered. Ik weet niet of ik je ooit kan bedanken.
— Geen dank nodig, — antwoordde ze zacht. — Jullie hebben mij gered.
Het proces tegen Pavel en Vyacheslav verliep snel. Het bewijs was onweerlegbaar. Fraude, samenzwering, voorbereidingen voor een misdrijf — alles werd meegewogen. Beiden kregen lange straffen. Irina hoorde het nieuws en voelde geen wraakzucht of boosheid. Alleen opluchting. Een hoofdstuk van haar leven was afgesloten.
En een paar maanden later, op een vroege lentedag, stond Irina in de badkamer met een test in haar handen. Twee streepjes. Echt, echt waar. Ze liep naar de keuken waar Lisa en Anton discussieerden over wat beter was — omelet of pannenkoeken.
Zonder een woord gaf ze de test aan hen.
Anton keek haar aan, toen naar de test, en in zijn ogen schitterde zulk een geluk dat ze even de adem verloor. Hij omhelsde haar stevig en voorzichtig, als kristal. Lisa sprong rond, gillend dat ze binnenkort een broertje of zusje zou krijgen.
Irina stond daar midden in dat licht, die warmte en liefde en begreep voor het eerst in jaren: ze had alles. Een echte familie. Verdiend door pijn, maar juist daarom onmetelijk waardevol. Haar nieuwe leven was begonnen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
