Timofey werd deel van ons leven, niet door bloed, maar door elke stap, elke slapeloze nacht, elk woord, elke traan en elke glimlach.
— Ik zou haar bedanken, — zei ik eerlijk. — Omdat ze ons jou toevertrouwde.
Mijn zoon knikte en ging door met eten. In de herfst vertrekt hij naar de stad om te studeren. Hij zal terugkomen als iemand anders — volwassen, zelfstandig.
Maar voor ons blijft hij altijd datzelfde kindje uit de trein, dat ons leven veranderde.
Seryozha ving mijn blik en knipoogde. We hadden het geflikt. We hadden een geweldig mens opgevoed. Het maakt niet uit dat wij hem niet het leven gaven. Wij gaven hem een thuis, liefde en toekomst.
En meer hoefde niet.
— Mam, sluit je ogen, — nam Timofey voorzichtig mijn handen vast. — Pap, niet gluren.
— Wat voor verrassingen zijn dat weer, — bromde Seryozha, maar er klonk vreugde in zijn stem.
Het rook naar verse zaagsel en verf. Onder onze voeten kraakte het grind van het nieuwe pad. Iets verderop werkte een kettingzaag — de bouwplaats was in volle gang.
— Doe de deur open!
Ik sloeg mijn ogen open en bleef verstijven. Op de plek waar ons oude, scheve huis had gestaan, stond nu een ruime, nieuwe woning — met grote ramen, een terras, een veranda en een warme, gezellige sfeer.
De boomstammen glansden in de zon, het dak schitterde met donkergroene dakpannen.
— Timofey… dat is toch…
— Dit is jullie nieuwe huis, — mijn zoon omhelsde ons beiden. — Weet je nog dat geld? Ik zei toch dat ik het verstandig zou besteden.
Hij was achtentwintig jaar. Werkte als leraar literatuur op een stedelijke gymnasium, geliefd bij zijn leerlingen. Onlangs trouwde hij met Katya — geschiedenislerares.
— Zoon, dat kan toch niet, — veegde Seryozha een traan weg. — Dat is jouw geld, jouw toekomst.
— Mijn toekomst zijn jullie, — leidde Timofey ons naar het huis. — Kom, kijk binnen.
Het rook naar hout en warmte. Een ruime keuken met een Russische oven — waar ik al jaren van droomde.
De woonkamer met open haard, de planken aan de muren stonden al klaar voor boeken. De slaapkamer met uitzicht op een tuin met appelbomen.
— En wat is dit? — stopte ik bij een deur met een bordje “Kinderkamer”.
— Nou… — krabde Timofey verlegen achter zijn hoofd — precies zoals Seryozha dat doet. — Katya is zwanger. We wilden het met het feestmaal vertellen, maar…
Ik omhelsde mijn zoon, drukte mijn gezicht tegen zijn schouder. De cirkel was rond. Ooit gaf een onbekende vrouw ons een kind. Nu wordt onze jongen zelf vader.
— Opa! — zuchtte Seryozha en plofte op een stoel. — Wat een opa!
— En oma, — lachte Timofey. — De allerbeste ter wereld.
’s Avonds zat onze hele familie aan de nieuwe tafel. Katya legde de salades neer, Seryozha schonk zelfgemaakte wijn in. Timofey las hardop Mandelstam — een oude familietraditie.
— Weet je, — zei hij peinzend terwijl hij het boek neerlegde. — Soms denk ik aan die vrouw. Waar is ze nu? Hoe is haar leven verlopen?
— Misschien kijkt ze naar je en is ze blij, — stelde Katya voor.
— Ik zou haar willen zeggen… — viel Timofey stil.
— Wat? — vroeg ik zacht.
— Dat het gelukt is. Dat ik gelukkig ben opgegroeid. Dat haar zoon in liefde en zorg leeft. Dat het geld dat ze gaf ons hielp een thuis te creëren voor degenen die mijn familie zijn geworden. En gewoon… dank je wel. Voor alles.
Buiten tjirpten nachtegalen. In ons nieuwe huis was het warm en gezellig. Aan de muur hing de eerste familiefoto — ik met Timofey in mijn armen, Seryozha omarmt ons.
Het was echt goed zo.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
