Een oudere vrouw redde een kat… en daarna begonnen er dingen met haar te gebeuren die geen enkele arts zou geloven!
Toen ik voor de derde keer zwanger werd, was ik al moeder van twee prachtige kinderen. Eén was uit mijn buik, de ander uit mijn hart — we hadden hem geadopteerd. Mijn man en ik hadden altijd al een groot gezin gewild, en we waren blij dat er nog een kindje onderweg was.
Maar deze zwangerschap verliep moeilijk. Al in de eerste maanden waarschuwden de artsen me dat ik het rustig aan moest doen vanwege het risico op een miskraam. Meer dan vier maanden lag ik bijna constant in bed; ik stond alleen op om naar het toilet te gaan. De dokters hielden me nauwlettend in de gaten. Iedereen hoopte op het beste, maar wist dat het risico groot was.
Toen het moment van de bevalling aanbrak, ging alles mis. De baby werd doodgeboren.
Ik zal dat moment nooit vergeten. Het gevoel dat je een leven in je draagt, het beschermt, liedjes zingt, dromen maakt voor de toekomst — en dan ineens… vertellen ze je dat het voorbij is. De pijn was ondraaglijk. Zowel lichamelijk als geestelijk. Mijn man probeerde me te troosten, maar hij huilde zelf ook.
De volgende dag kwamen de kinderen op bezoek in het ziekenhuis. We wisten niet hoe we het ze moesten vertellen. Mijn jongste, mijn geadopteerde zoon, vroeg:
— Mama, waar is de baby?
Ik kon hem geen antwoord geven. Ik begon gewoon te huilen. Mijn man sloeg een arm om hen heen en legde het op eenvoudige wijze uit. Het was een van de moeilijkste momenten in ons leven.
Het duurde lang voordat ik weer een beetje overeind kon krabbelen. Het verlies van een kind vergeet je nooit. Maar dankzij de liefde van mijn gezin, de steun van vrienden en hulp van een psycholoog begonnen de wonden langzaam te helen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
