Een onbekende vrouw gaf me een baby en verdween. Zeventien jaar later bleek dat mijn geadopteerde zoon de erfgenaam is van het enorme fortuin van een miljardair
“God, wie zou dat kunnen zijn met zulk weer?” Anna gooide de deken van zich af en rilde toen haar blote voeten de ijskoude vloer raakten.
Er werd opnieuw op de deur geklopt – dit keer dringender. Buiten huilde de wind als een gewond dier, terwijl hij handvol sneeuw tegen de ramen sloeg.
“Ivan, word wakker,” fluisterde ze terwijl ze zijn schouder voorzichtig aanraakte. “Er klopt iemand.”
Ivan ging rechtop zitten en wreef de slaap uit zijn ogen.
“In zo’n sneeuwstorm? Je hebt het je vast verbeeld.”
Maar het volgende kloppen – harder, vol onrust – liet daar geen twijfel over bestaan.
“Nee, het is echt,” zei Anna, terwijl ze snel een sjaal omsloeg en naar de deur liep.
Het licht van de olielamp danste langs de muren en wierp lange schaduwen. De stroom was uitgevallen – in Ustinovka waren de winters altijd streng, en het jaar 1991 bracht niet alleen veranderingen, maar ook kou.
De deur ging met moeite open – alsof de sneeuw haar probeerde tegen te houden. Op de drempel stond een jonge vrouw, slank als een schaduw, gekleed in een elegante donkere jas. In haar armen hield ze een bundel. Haar gezicht was nat van de tranen, haar blik vol angst.
“Alsjeblieft…” haar stem trilde. “Hij is in gevaar. Jullie moeten hem verstoppen… ik smeek jullie.”
Voordat Anna kon reageren, stapte het meisje naar voren en duwde de bundel in haar armen. Het was warm… levend. Tussen de dekens verscheen een klein gezichtje, vredig slapend.
“Wacht! Wie ben je? Wat is er aan de hand?” riep Anna, instinctief het kind tegen haar borst drukkend.
Maar het meisje was al verdwenen. Ze werd opgeslokt door de sneeuwstorm, alsof de wind haar had meegenomen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
