Kirill glimlachte:
— Ik was alles wat snel ging beu. Ik wilde iets echts leren maken. Iets zoals jij dat doet.
Ze gingen aan het kleine tafeltje zitten in de hoek van de winkel. Ze praatten lang. Zonder pijn, zonder verwijten. Niet als vroegere geliefden — eerder als oude vrienden. Kirill vertelde hoe hij in twee jaar was veranderd: hij stapte uit de zakenwereld, hielp kinderen in een weeshuis, bezocht dorpen, las boeken. Hij leerde opnieuw leven.
Léna luisterde, en op een gegeven moment voelde ze: er was vrede in haar. Ze hoefde zich niet langer te verdedigen. De man naast haar speelde geen rol meer.
Toen Kirill zich klaarmaakte om te vertrekken, vroeg Léna:
— En… waarom ben je gekomen?
Hij sloeg zijn ogen neer:
— Ik wilde zien of je gelukkig bent. En… ik wilde het deze keer hardop zeggen: bedankt. Als je toen niet was weggegaan, was ik leeg gebleven. Jij hebt me gered – door weg te gaan.
Léna zweeg. Toen zei ze zacht:
— Jij hebt mij ook gered. Van de twijfel. Van de angst. Jij was mijn beproeving. En ik ben erdoorheen gekomen. Dank je wel.
Hun afscheid was warm. Zonder beloften.
Maar een week later kwam hij terug.
Voor de winkel speelde hij met haar zoontje. Hij had een houten leeuw voor hem meegebracht – met zijn eigen handen gemaakt.
En de jongen glimlachte naar hem zoals alleen een kind dat doet als hij zijn vader herkent.
Zo begon hun nieuwe verhaal. Zonder lawaai. Zonder sprookjesachtige verklaringen. Gewoon twee volwassen mensen, die de pijn overleefden, en elkaar vonden — niet in passie, maar in respect en volwassenheid.
En misschien is dat echte liefde: niet “voor altijd”, maar “oprecht”.
De lente kwam onverwacht warm. De boekwinkel stond weer in bloei, etalages gevuld met nieuwe boeken. Léna stond achter de kassa, toen de deur zacht kraakte — Kirill kwam binnen. In zijn hand een boeket sneeuwklokjes en een ingepakt boek.
Zonder iets te zeggen liep hij naar haar toe en gaf haar het cadeau.
Léna pakte het uit — een dun, zachtgebonden boek. Op de kaft: haar naam.
— Jij… wat is dit? — fluisterde ze verbaasd.
— Jouw artikelen. Ik heb ze verzameld, bewerkt, en laten uitgeven. Ik wilde dat je je eigen boek had. Zodat anderen het kunnen lezen — en er sterker van worden. Net als jij.
Léna sloot haar ogen. Haar hart trilde. Niet van de verrassing — maar van een diepe, volwassen tederheid. Ze had nooit om liefde gevraagd. Ze had alleen gegeven.
Haar zoontje rende naar Kirill toe en sloeg zijn armpjes om zijn benen:
— Kirill papa! Blijf je vandaag bij ons?
Kirill hurkte neer en keek naar Léna:
— Alleen als jij het goedvindt. Ik verlang niets anders — alleen een kans om bij jullie te zijn. Niet als echtgenoot, maar als mens. Die over jullie waakt. Elke dag. Met respect. Zonder recht op fouten — maar met geloof.
Léna antwoordde niet meteen. Ze liep naar haar zoontje, pakte zijn hand. En toen — reikte ze haar hand uit naar Kirill.
— Laten we het proberen. Maar niet “opnieuw”, wel anders. Echt.
Kirill knikte. En voor het eerst in lange tijd — huilde hij. Stilletjes, zonder zijn gezicht te verbergen. Want naast hem stond iemand die hem ooit al vergeven had. Maar pas terugkwam toen hij iemand werd van wie Léna werkelijk kon houden.
Later, terwijl ze met z’n drieën door het park wandelden, dacht Léna:
soms geeft het lot je een tweede kans. Maar alleen aan wie de eenzaamheid, de zelfreflectie en de groei heeft doorgemaakt.
Liefde is geen wonder. Het is een keuze. Elke dag opnieuw.
En zij had haar keuze al gemaakt.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
