Een jaar later kregen we het bericht dat hij zich ernstig verwond had door een granaatscherf aan het front en tussen leven en dood balanceerde. Toen we het ziekenhuis bereikten, was hij bewusteloos, sprak nauwelijks, maar zei slechts één ding:
– Mam… vertel me de waarheid. Wie ben ik echt?
Op dat moment brak mijn hart. De artsen zeiden dat hij psychisch gebroken was, misschien had hij altijd het gevoel dat er iets niet klopte. En ik, in de stilte van zijn steriele ziekenhuiskamer, terwijl ik zijn hand vasthield, vertelde hem eindelijk de waarheid.
Hij luisterde in stilte. Zijn ogen waren niet gevuld met woede, maar met opluchting.
– Ik wist het… fluisterde hij. – Maar nu begrijp ik eindelijk waarom ik altijd anders voelde.
Hij genas. Langzaam, met moeite, maar hij herstelde. Vandaag de dag is hij vader en vertelt hij trots en oprecht aan zijn zoon dat echte familie niet komt van bloed, maar van liefde.
En ik, elke dag, dank ik God dat ik hem eindelijk de waarheid heb verteld. Want de waarheid doet soms pijn, maar zonder haar is er geen echte liefde.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
