Een gewone busreis werd een moment dat ik nooit zal vergeten.

Tranen welden op in mijn ogen terwijl ik met dichtgeknepen keel naar het medaillon keek. Ik kende zijn verhaal niet, en toch voelde ik een diepe band met hem—alsof zijn oude vriendelijkheid de tijd had doorgebracht om mij te vinden.

Terwijl de bus wegreed, zittend met een medaillon in mijn hand, realiseerde ik me dat mededogen nooit echt verdwijnt; Het vindt simpelweg nieuwe harten waarin het bloeit. Op die dag deed ik mezelf een stille belofte: ik zou dit licht blijven verspreiden, één kleine daad van menselijkheid tegelijk.