— Hier. Neem het mee en ga weg.
De oude man nam het takje voorzichtig aan en probeerde het voorzichtig recht te buigen. Op dat moment zag ik een traan over zijn wang rollen. De wanhoop op zijn gezicht greep me naar de keel.
Ik voelde zoveel verdriet voor die oude man. En ik wist dat ik dit niet kon laten gaan. Het werd tijd dat die brutale verkoopster iets leerde.
Vervolg in de eerste reactie 👇👇
Ik liep naar de verkoopster toe. De woede borrelde in me op.
— Heb je enig idee wat je net gedaan hebt?
Ze draaide zich om, keek me aan, en werd lijkbleek. Ze zei niets.
— Wat kost de hele mand bloemen? — vroeg ik.
— W-wat? Uh… Ongeveer tweehonderd euro, denk ik — stamelde ze.
Ik haalde het geld tevoorschijn, gaf het haar, pakte de hele mand bloemen op en liep naar de oude man toe.
— Hier, alstublieft. U verdient dit. Breng ze naar uw vrouw.
De man keek me ongelovig aan. Hij glimlachte stil. Tranen liepen nog steeds over zijn wangen, terwijl hij dat ene gebroken takje stevig in zijn hand bleef houden.
— Kom, we gaan samen — stelde ik voor.
We liepen een winkel verder. Ik kocht een taart en een fles goede wijn.
De man stond daar nog steeds, met het boeket in zijn handen alsof het van goud was.
— Maak u geen zorgen, opa — zei ik zacht. — Ik heb geld. U heeft liefde. Maak haar gelukkig.
Hij knikte, totaal overweldigd door zijn emoties.
— We zijn al vijfenveertig jaar samen… Ze is ziek… Maar hoe kon ik met lege handen thuiskomen op haar verjaardag? Dank je, jongen…
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
