Mijn moeder werd purperrood.
— Hoe durf je! Ik heb je het leven gegeven!
— En ik ben daar dankbaar voor. Maar dat geeft jullie geen recht mijn leven te verwoesten. Jullie hebben je keuze gemaakt. Vadim — appartement, Sveta — auto. En ik — verantwoordelijkheid. Ik neem die volledig op me.
Ik pauzeerde even, zodat ze mijn woorden konden verwerken.
— Vanaf nu hebben jullie niets meer te maken met grootmoeder of haar financiën. Dit appartement wordt verkocht. Van de opbrengst regel ik de beste particuliere verzorging voor grootmoeder en huur ik een 24-uurs verzorgster.
— Dat kun je niet! — gilde Vadim.
— Dat kan ik. En dat ga ik doen. En ik raad jullie aan dit pand te verlaten. Anders moeten we de politie bellen.
Ze keken naar me alsof ik een vreemde was. Misschien was ik op dat moment ook echt een vreemde voor ze geworden. Dat “sterke meisje”, op wie ze alles konden afschuiven, was gestorven.
Ze gingen weg, de deur hard dichtslaand. Papa keek nog één keer om. Er lag iets in zijn ogen dat op berouw leek. Maar het was al te laat.
Epilog
Twee jaar waren verstreken. Ik zat in mijn kleine, maar eigen studio met een groot raam dat uitkeek op een rustige binnenplaats. Het proces bleek langer en ingewikkelder dan ik had gedacht.
Bijna een jaar ging op aan de verkoop van het appartement, het vinden van een geschikt verzorgingshuis en het regelen van alle juridische formaliteiten. Maar ik had het gered. De geur van verse verf was nog niet volledig verdwenen na de recente renovatie, die ik zelf had uitgevoerd.
Elk voorwerp hier was door mij gekozen en gekocht. Dit was mijn ruimte. Mijn vesting.
Grootmoeder was zes maanden geleden overleden. Ze ging rustig heen, in haar slaap, in haar kamer in het verzorgingshuis.
De laatste anderhalf jaar had ze in comfort en zorg doorgebracht. Soms, in momenten van helderheid, herkende ze me, glimlachte en klemde ze mijn hand stevig vast. Dat was genoeg.
Na het veranderen van mijn telefoonnummer verdween mijn voormalige familie tijdelijk van mijn radar. Maar de wereld is klein. Via gemeenschappelijke kennissen druppelden fragmenten van hun nieuwe werkelijkheid tot mij door.
Sveta’s glimmende auto had haar niet lang gediend. Zonder de mogelijkheid om de lening te betalen en de dure auto te onderhouden, verkocht ze hem voor een habbekrats. Nu reisde ze met de metro naar haar werk, voortdurend klagend over de drukte en de onrechtvaardigheid van het leven.
Vadim trouwde nooit met zijn Yulia. Toen duidelijk werd dat er geen gratis appartement zou zijn, maar een hypotheek en huishoudelijke problemen, verdween de romantiek snel.
Hij keerde terug naar zijn ouders, naar zijn oude kamer. Zijn droom van een “gezinsnest” stuitte op financiële realiteit.
Het zwaarst hadden de ouders het. Hun plan om de kinderen “gelukkig te maken” was mislukt, en nu zaten er twee volwassen, ontevreden mislukkingen op hun nek.
Volgens wat ik hoorde, was moeder flink ouder geworden en prikkelbaar. Haar zelfverzekerdheid in haar eigen gelijk was verdwenen, slechts bitterheid achterlatend.
Een telefoontje ving me op terwijl ik oude foto’s bekeek. Een onbekend nummer. Ik keek lang naar het scherm, maar iets dwong me op te nemen.
— Kira? — de stem van mijn vader klonk dof en onzeker.
Ik zweeg.
— Dochter, ik… Ik weet dat ik niet het recht heb om te bellen. Maar binnenkort is moeder jarig. Misschien kom je? Ze… ze zou blij zijn.
In zijn stem zat niet de vroegere neerbuigende trots. Alleen vermoeidheid en een soort wanhopige hoop. Hij probeerde te lijmen wat ze zelf in duizend stukjes hadden gebroken.
Ik stelde me dat jubileum voor. Een triest banket, geforceerde glimlachen. Sveta, die me jaloers aankeek. Vadim, met zijn hoofd in zijn bord. En moeder, die probeerde de rol van gastvrije gastvrouw en hoofd van een gelukkig gezin te spelen.
Ze waren niet veranderd. Ze wilden gewoon alles terug zoals het was. Hun handige, sterke meisje terug dat alle problemen oploste.
— Nee, papa, — antwoordde ik rustig, zonder boosheid. — Ik kom niet.
Hij zweeg, blijkbaar zoekend naar woorden.
— We missen je. We zijn toch familie…
— Die familie waar jij het over hebt, heeft twee jaar geleden haar keuze gemaakt. Ik respecteer die. En nu heb ik mijn eigen leven. En ik zou willen dat jullie dat respecteren.
Ik wachtte niet op een antwoord en beëindigde het gesprek zorgvuldig. Ik blokkeerde het nummer. Er was geen pijn, geen spijt.
Alleen een definitief, kristalhelder besef: mijn wereld draaide niet langer om hun wensen en behoeften.
Ik keerde terug naar de foto’s. Op één daarvan hield een jonge grootmoeder mij als klein meisje in haar armen.
Ik glimlachte. Ik had bewaard wat echt belangrijk was. De herinnering. En mezelf.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
