— Stel je voor, wat een besparing! — tjilpte ze. — Je hoeft de verzorgster niet meer te betalen, voor haar appartement… We hebben al geregeld dat we haar zaterdag verhuizen. Jij hoeft alleen haar spullen in te pakken. Alleen het noodzakelijke.
Ze sprak alsof ze grootmoeder naar een kuuroord stuurde.
— Jullie… jullie hebben voor mij beslist? — siste ik.
— Natuurlijk! We zien toch hoe zwaar het voor je is. We hebben besloten je te helpen, je te ontlasten. Je hebt er zelf tegen papa over geklaagd. Kijk, we hebben een oplossing gevonden.
Het was geen oplossing. Het was een verbanning. Ze maakten zich van het laatste probleem af — van grootmoeder zelf. Zodat Vadim rustig kon verbouwen.
— Ik ga niet akkoord.
— Kira, wees niet dom, — in de stem van mijn moeder klonken nu stalen tonen. — De kwestie is beslist. Papa heeft al zijn voorlopige toestemming gegeven als naaste familie.
En toen gebeurde er iets. Alsof een strakgespannen snaar, die me binnen de kaders van een “goed, verantwoordelijk dochtertje” hield, brak.
— Nee, — zei ik. Mijn stem was vlak, bijna levenloos. — Jullie gaan niets doen.
— Waarom niet? — vroeg mijn moeder oprecht verbaasd.
— Omdat jullie het recht niet hebben.
Ik hing op.
Mijn handen handelden vanzelf. Ik liep naar het oude dressoir van grootmoeder, trok de onderste lade open die altijd klemde. Onder een stapel vergeelde tafelkleden lag een stevige envelop.
Ik herinnerde me die dag van een jaar geleden. Grootmoeder had me geroepen, haar handen trilden toen al hevig. “Kira, neem dit. Voor het geval dat. Je moeder is een goed mens, maar ze ziet activa, geen mensen. Als het zover is, moet jij niet het bezit beschermen, maar mij. Jij bent slim, je zult het begrijpen.”
Ik had het nooit geopend. Ik was bang.
Binnen lag een papier, in vieren gevouwen. Een volmacht. Op mijn naam.
Die me het volledige, absolute recht gaf om over al het bezit, de rekeningen en, het belangrijkste, alle medische beslissingen namens grootmoeder te nemen. Het document was notarieel bekrachtigd.
Ze dachten dat ze alle kaarten in handen hadden. Papa — “de naaste familie”. Mama — “de organisator”. En ik — slechts uitvoerder.
Maar ik had een troefkaart.
Ik pakte mijn telefoon. Mijn vingers trilden niet meer. Ik zocht het nummer dat ik voor de zekerheid had bewaard — een familierechtadvocaat die ooit werd aanbevolen.
— Hallo, goedendag. Mijn naam is Kira Voronova. Ik heb dringend uw advies nodig. Ik heb een volmacht in handen en ik wil derden verbieden zich bij mijn beschermelinge en haar eigendommen te bevinden. Ja, derden — dat zijn mijn naaste familieleden.
Zaterdag kwamen ze, alsof het een feest was. Moeder, vader en Vadim. Zelfverzekerd, overtuigd van hun gelijk. Ik wachtte op ze. De deur van grootmoeders appartement stond open.
— Goed zo, dat je alles begrijpt, — zei mijn moeder vanaf de drempel, terwijl ze de gang bekeek. — Waar zijn de spullen? We hebben de auto besteld.
— Er komt geen auto, — ik stapte op hen af. Ik was volledig kalm. Voor het eerst in weken.
— Wat betekent dat? — fronste ze.
Ik reikte haar stilzwijgend een kopie van de volmacht aan. Mijn moeder scande de regels, en haar gezicht begon te veranderen. Zekerheid maakte plaats voor verbazing, en vervolgens — woede.
— Wat is dit voor een waardeloos papiertje?
— Dit is een officieel document, Galina Petrovna, — klonk een rustige mannelijke stem achter me.
Mijn advocaat, Igor Sergejevitsj, kwam de kamer uit. — Volgens dit document is de enige wettige vertegenwoordiger van Zinaida Arkadjevna mijn cliënt, Kira Andrejevna.
Alle acties van u jegens haar of haar eigendommen zonder toestemming van Kira Andrejevna zullen worden beschouwd als machtsmisbruik.
Vadim rukte het papier uit de handen van zijn moeder.
— Maar… het appartement? Voor mij…
— Het appartement behoort aan uw grootmoeder, — onderbrak ik hem. — En ik, als haar gemachtigde, vind dat de huidige woonomstandigheden niet geschikt zijn voor haar.
Papa keek me aan met afschuw.
— Dochter, wat doe je? Dit is toch familie…
— Familie? — ik keek hem recht in de ogen. — Familie betekent voor elkaar zorgen. Niet het zwakste lid in een bejaardentehuis dumpen om hun bezit te verdelen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
