De verbouwing verliep inderdaad snel. Igor Michajlovitsj hield niet alleen woord, maar kwam ook met talloze nuttige ideeën voor de indeling. Hij kwam vaak langs om het werk te controleren, en langzaam groeiden hun zakelijke gesprekken uit tot meer persoonlijke gesprekken.
— Wilde u altijd al met bakken bezig zijn? — vroeg hij eens, terwijl hij toekeek hoe Larisa de elektricien uitlegde waar extra stopcontacten voor de bakapparatuur moesten komen.
— Nee, — antwoordde ze eerlijk. — Vroeger was het gewoon een hobby. Ik bakte voor mijn familie, voor vrienden. En nu… — ze viel even stil om de juiste woorden te vinden. — Nu heb ik de kans om te doen wat ik echt leuk vind.
— Een scheiding? — informeerde Igor voorzichtig.
— Ja. Mijn man vond mijn passie voor koken tijdverspilling. — Larisa glimlachte wrang. — Hij zei dat ik een dikke en saaie huisvrouw was, die niets anders deed dan taartjes bakken en soaps kijken.
— Soaps? — Igor keek verbaasd. — Maar ik dacht dat u kookprogramma’s keek. De vorige keer dat ik hier was, stond er op uw tablet een programma over Franse desserts aan.
Larisa keek hem verbaasd aan. In twintig jaar huwelijk had Vladimir er nooit op gelet wat ze eigenlijk keek. En deze man had het meteen opgemerkt.
— Ja, dat zijn masterclasses, — bevestigde ze. — Ik bestudeer ze al vele jaren.
— Dan hebt u een stevige theoretische basis, — knikte Igor goedkeurend. — En de praktijk?
— Twintig jaar dagelijkse oefening, — glimlachte Larisa. — Alleen genoten vroeger vooral mijn gezin en de buren van mijn werk.
— Dan hebben ze geluk gehad, — zei Igor oprecht, en Larisa voelde een warme gloed in haar borst.
De patisserie “Larisa’s Zoetigheden” opende drie maanden na de scheiding. Op de eerste dag kwamen er slechts vijf klanten, op de tweede tien. Maar na een week stond er al een klein rijtje voor de deur. Larisa bakte taarten, gebakjes, macarons volgens diezelfde recepten die ze jarenlang op tv en internet had bestudeerd. En telkens als ze de tevreden gezichten van de klanten zag, wist ze dat ze eindelijk haar plek in het leven had gevonden.
Igor kwam bijna elke dag langs. Eerst onder het voorwendsel om te kijken of de apparatuur goed werkte, later gewoon om koffie te drinken en nieuwe creaties te proeven. Gaandeweg werden die bezoekjes het mooiste deel van Larisa’s dag.
— Weet u, — zei hij op een dag, terwijl hij het laatste stukje honingtaart opat, — ik heb een voorstel.
— Wat voor voorstel? — Larisa veegde haar handen af aan haar schort, in de veronderstelling dat het om zakelijke zaken ging…
— Met mij mee naar het theater.
Larisa verstijfde. De laatste keer dat ze in het theater was geweest, was een jaar of tien geleden, met Vladimir, die de halve voorstelling in zijn telefoon had zitten kijken.
— Ik… — ze haperde. — Igor Michajlovitsj, wij zijn toch…
— We zijn volwassen mensen, — onderbrak hij haar zacht. — En volgens mij vinden we het prettig met elkaar. Of vergis ik me?
Larisa keek hem aandachtig aan. Igor was een paar jaar ouder dan zij, maar leek jonger dan zijn vijfenvijftig jaar. Lang, fit, met intelligente ogen en een innemende glimlach. En het belangrijkste: hij zag in haar geen dikke huisvrouw, maar een interessante vrouw.
— U vergist zich niet, — zei ze zacht.
Hun relatie ontwikkelde zich langzaam: theaters, tentoonstellingen, restaurants — Igor liet Larisa de wereld zien die ze in de jaren van huwelijk en moederschap bijna vergeten was. En zij opende voor hem de wonderlijke wereld van de patisserie, vertelde over de fijne kneepjes van desserts bereiden en deelde plannen om haar assortiment uit te breiden.
— Jij bent een bijzondere vrouw, — zei hij op een avond, toen ze in haar appartement zaten met koffie en stukken zelfgemaakte pistachetaart. — Zo doelgericht, talentvol, mooi…
— Igor, — lachte Larisa, — je hoeft me niet voor de gek te houden. Ik heb mezelf in de spiegel gezien.
— Maar ik kijk elke dag naar je, — antwoordde hij ernstig. — En ik zie een vrouw die zichzelf gevonden heeft en tot bloei is gekomen. Je straalt van binnenuit, Lara. En dat maakt je prachtig.
Zijn aanzoek kwam een jaar na de opening van de patisserie. Eenvoudig en zonder poeha, op een zondagochtend tijdens het ontbijt met pannenkoeken en zelfgemaakte jam.
— Lara, laten we trouwen, — zei hij terwijl hij een pannenkoek met frambozenjam insmeerde.
Ze verslikte zich bijna in haar koffie.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
