— Dus, je was in deze staat toch nog iemand van nut? — mijn ex-man kon mijn geluk niet geloven.
Larisa Pavlovna stond voor de spiegel in de gang en streek de kraag van haar sneeuwwitte blouse glad. Achter haar klonk de vertrouwde stem van haar man:
— Heb je die programma’s weer aangezet? Lara, hoe lang nog! Twintig jaar hetzelfde — keuken, televisie, keuken, televisie.
Ze draaide zich niet om. Op het scherm demonstreerde een Franse patissier de techniek van het maken van macarons. Larisa volgde aandachtig elke beweging van zijn handen en noteerde in gedachten de verhoudingen.
— Het zijn geen programma’s, Volodja. Het zijn masterclasses, — antwoordde ze zacht, zonder weg te kijken.
— Wat maakt dat uit! — Vladimir liep de keuken in, waar versgebakken eclairs op tafel stonden af te koelen. — En alweer heb je je volgepropt met die onzin. Kijk eens naar jezelf, Lara. Twintig jaar geleden was je een ander mens.
Larisa wist precies wat hij bedoelde. Na de geboorte van de kinderen was ze aangekomen, maar niet overdreven. Ze was gewoon niet meer dat fragiele meisje waarin hij ooit op de universiteit verliefd was geworden. Nu was ze een vrouw van tweeënveertig, moeder van twee kinderen die aan de universiteit studeerden en alleen nog in de vakanties thuiskwamen.
— De kinderen zijn dol op mijn gebak, — zei ze, zonder zich naar hem om te draaien.
— De kinderen zijn volwassen, Lara. En jij zit nog steeds vast in die keuken.
Het was niet de eerste keer dat hij dit zei. Maar de laatste maanden klonken zijn woorden scherper, pijnlijker. Larisa voelde dat er iets veranderd was, maar begreep niet wat.
Het antwoord kwam een week later.
— Ik heb een ander ontmoet, — zei Vladimir, terwijl hij tegenover zijn vrouw aan de keukentafel zat. Tussen hen in stond een bord met charlotte, onaangeroerd.
Larisa legde langzaam haar vork neer. In haar maag trok het samen, maar haar stem klonk verrassend kalm:
— Ik begrijp het.
— Ze is jong, ze verzorgt zichzelf. Ze werkt bij ons bedrijf, op de marketingafdeling. — Vladimir sprak zonder haar aan te kijken. — Lara, we moeten serieus praten.
— Praat maar.
— Ik wil bij haar zijn.
Larisa knikte, alsof hij haar over het weer van morgen vertelde.
— En wat gebeurt er met mij?
— Het appartement blijft van jou. Kinderalimentatie betaal ik tot ze hun studie hebben afgerond. — Eindelijk keek hij haar aan. — Lara, begrijp me, ik kan niet meer. Jij… jij bent niet meer de vrouw met wie ik ben getrouwd. Je bent dik geworden, saai. Altijd maar in die keuken met je stomme taartjes, je kijkt soapseries…
— Ik kijk geen soapseries, — onderbrak Larisa hem zacht.
— Wat maakt dat uit! Je bent een huismus geworden. Sveta heeft ambities, plannen voor de toekomst. Ze wil zich ontwikkelen, reizen…
— En ik niet?
— Lara, wees eerlijk tegen jezelf. Wanneer heb je voor het laatst iets gelezen dat geen recept was? Wanneer hebben we voor het laatst over iets anders gesproken dan over wat we ’s avonds zouden eten?
Larisa stond van tafel op en liep naar het raam. Op de binnenplaats speelden kinderen, hun gelach drong door het glas.
— Goed, — zei ze, zonder zich om te draaien. — Ga dan maar.
Vladimir had blijkbaar tranen, hysterie, smeekbedes verwacht. Haar kalmte bracht hem uit zijn evenwicht.
— Lara, ik wil je geen pijn doen…
— Dat heb je al gedaan. — Ze draaide zich om en glimlachte voor het eerst tijdens het hele gesprek. — Weet je, Volodja? Misschien is dit juist beter zo.
Een maand later trok Vladimir uit. De kinderen, die voor de vakantie thuiskwamen, reageerden filosofisch op de scheiding. De twintigjarige Andrej zei zelfs tegen zijn moeder:
— Mam, eerlijk gezegd begreep ik al lang niet meer waarom jullie nog samen waren. Papa klaagde altijd, en jij… jij verdroeg het gewoon.
De achttienjarige Katja reageerde emotioneler:
— Mam, ga je nu alleen wonen? Ga je je niet eenzaam voelen?
Larisa dacht na over die vraag. Eenzaam? Voor het eerst in jaren kon ze doen wat ze zelf wilde, zonder rekening te houden met iemands ontevredenheid. Haar masterclasses kijken, experimenteren met nieuwe recepten, boeken lezen over de kunst van het patisserie.
Het idee kwam onverwachts. Terwijl ze naar een nieuwe les van de Franse patissier keek en aantekeningen maakte in haar schrift, realiseerde ze zich plotseling: ze wist meer over bakken dan veel professionals. Twintig jaar dagelijkse praktijk, duizenden masterclasses bekeken, honderden recepten uitgeprobeerd. Ze had kennis, kunde en — het allerbelangrijkste — passie.
— Een patisserie, — zei ze hardop, en het woord klonk bijna magisch.
Het zoeken naar een geschikt pand duurde twee maanden. Larisa reed half Moskou door voordat ze vond wat ze zocht: een kleine ruimte op de begane grond van een woonhuis in een rustige wijk, met grote ramen en een aparte ingang.
— Het is een goed pand, — zei de verhuurder, een man van rond de vijftig met grijzend haar en oplettende grijze ogen. — Maar voor een patisserie is het nog nooit gebruikt. Weet u het zeker?
— Absoluut, — antwoordde Larisa, terwijl ze de ruimte bekeek en in gedachten al de vitrines en tafeltjes neerzette.
— Ik heet Igor, — stelde hij zich voor. — Igor Michajlovitsj. En u?
— Larisa Pavlovna.
— Aangenaam. — Hij glimlachte, en Larisa zag hoe vriendelijk zijn ogen straalden. — Weet u, ik heb een voorstel. Als u hier echt een patisserie wilt beginnen, kan ik helpen met de verbouwing. Ik heb connecties met bouwvakkers en elektriciens. We regelen alles snel en goed.
— Dat is heel vriendelijk van u, maar…
— Geen enkel “maar”, — viel hij haar in de rede. — Eerlijk gezegd spreekt uw idee me echt aan. In de buurt is er geen enkele fatsoenlijke patisserie. Alleen ketencafés met diepgevroren gebak. En hier zou iets echts komen, iets huiselijks.
Larisa keek hem aandachtig aan. In zijn woorden klonk geen valsheid of verborgen bedoeling. Alleen oprechte belangstelling.
— Goed, — zei ze. — Laten we het proberen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
