„Drie jaar lang voed ik hem, betaal ik schulden af, zorg ik voor andermans kinderen — en hij zegt tegen mij: ‘laten we een gezamenlijke rekening openen, dat is handiger’.”

Dima pakte twee dagen zijn spullen. Geen drama, hij pakte zwijgend zijn dingen in. Julia hinderde hem niet en hielp hem ook niet.
— Ik laat de sleutels op het tafeltje, — zei hij terwijl hij de laatste tas dichtritste.
— Laat maar.
— En als het me lukt? Als ik een goede baan vind en mijn schulden aflos?
— Als het je lukt — kom terug. Dan praten we.
— En wat als jij iemand anders ontmoet?
— Dan ontmoet ik iemand anders.

Dima tilde de zware tassen op:
— Bedankt. Voor al het goede.
— Geen dank.
— En voor het openen van mijn ogen. Ik ben echt lui geworden.
— Dat was je zeker.
— Zien we elkaar nog?
— We zien elkaar nog.

De deur sloot zacht met een klik. Julia bleef alleen achter in haar appartement — datzelfde appartement waarvoor ze zelf de hypotheek had betaald en dat ze zelf had ingericht.

Ze zette verse koffie en ging bij het raam zitten. De regen was voorbij, zonnestralen braken door de wolken. Op tafel lag haar telefoon — ze kon haar ouders bellen en het nieuws vertellen.

Maar echt nieuws was er niet. Het leven was gewoon teruggekeerd naar zijn normale ritme.

Een week later stuurde Dima een bericht: “Ik heb een kamer gehuurd, ben verhuisd. Ik zoek een betere baan.”
Julia antwoordde: “Succes.”

Een maand later: “Ik ben aangenomen bij een ander bedrijf. Het salaris is een stuk hoger.”
“Goed.”

Na twee maanden: “Ik heb één lening vervroegd afgelost. Er blijven er nog twee over.”
“Goed gedaan.”

Julia was niet boos op hem. Ze leefde gewoon haar gewone leven — ze werkte, sprak met vriendinnen af, ging naar haar buitenhuis.

Misschien zou die Dima nog terugkeren. En misschien bestond hij al niet meer.

Hoe dan ook — het was niet haar probleem. Ze had haar eigen leven — rustig, onafhankelijk, zonder andermans schulden of alimentaties.

En als Dima het niet redde, zou er wel een ander zijn. De wereld zit vol mannen die kunnen verdienen en die na drie jaar relatie geen gezamenlijke rekening voorstellen.

En terwijl zij haar ochtendkoffie zette, haar vakantie naar Italië plande en genoot van één simpel feit — ze was niemand iets verschuldigd.

Het was een heerlijk gevoel van vrijheid.