— Pap, stop. Je hebt al genoeg gedaan. Je bent bij een ander ingetrokken en hebt mam uit huis gezet. En nu wil je ook nog mijn auto afpakken?
— Ik heb haar niet eruit gezet! Zij is zelf weggegaan!
— Nadat jij je nieuwe vrouw in ons huis hebt binnengebracht! — Ira’s ogen vulden zich met tranen. — Waar ik bij stond!
Er ging een fluistering door de zaal. De rechter sloeg opnieuw met de hamer.
— De zitting wordt gesloten voor publiek. Ik verzoek iedereen behalve de procesdeelnemers de zaal te verlaten.
Toen alle buitenstaanders de zaal hadden verlaten, zette de rechter haar bril af en keek vermoeid naar de voormalige echtgenoten.
— Luister, we kunnen hier eindeloos mee doorgaan, maar laten we dit op een beschaafde manier oplossen. De documenten spreken voor zich. Het appartement is gezamenlijk eigendom, rekening houdend met de bijdrage van de ouders van mevrouw Irina Nikolaevna. De auto behoort toe aan de zoon. Wat overblijft zijn de bankrekeningen en overige bezittingen.
Misha zat rood aangelopen, met gespannen kaakspieren. Ira keek naar de grond.
— Edelachtbare, — begon de advocaat, — mijn cliënt is bereid zijn standpunt met betrekking tot de auto te herzien. Maar wat betreft het appartement…
— In dat appartement ga ik wonen, — zei Ira plotseling vastberaden. — Ik heb nergens anders om naartoe te gaan. Michail heeft een nieuw gezin en inkomsten. En ik heb alleen dat appartement.
— Al mijn geld zit in mijn bedrijf! — Misha sloeg op tafel. — Ik kan het huis niet zomaar afstaan!
— Niet zomaar, — de rechter keek hem streng aan. — Maar in overeenstemming met de wet. U kunt uw aandeel laten uitbetalen als zij in het appartement blijft wonen.
Misha wilde iets zeggen, maar Dima onderbrak hem:
— Weet je, pap, ik heb je altijd als rechtvaardig gezien. Weet je nog dat je zei: “Een man moet verantwoordelijkheid nemen voor zijn gezin”? Wat is er met die man gebeurd?
Het werd stil in de zaal. Misha zakte langzaam weer op zijn stoel.
— Ik stel een compromis voor, — vervolgde de rechter. — Het appartement blijft bij mevrouw Irina Nikolaevna. De auto is eigendom van de zoon. Michail Valerjevitsj ontvangt een compensatie uit het gezamenlijk vermogen. Iedereen akkoord?
Misha zweeg lang, en knikte toen met tegenzin.
— Goed. Ik ga akkoord.
Na het uitspreken van de beslissing liepen ze de gang in. Ira’s ouders haastten zich naar hun dochter toe, terwijl Dima zijn vader apart nam.
— Geef de autosleutels.
Zwijgend haalde Misha de sleutelbos tevoorschijn.
— Dim, laten we praten…
— Waarover? Over hoe je mam twintig jaar lang klein hield? Of hoe je je nieuwe vrouw in huis haalde toen mam nachtdienst had?
— Hoe weet jij dat?..
— De buurvrouw heeft gebeld. Mam heeft gezwegen, zoals altijd. Haar hele leven lang.
Misha keek naar de grond.
— Ik heb het nooit zo bedoeld.
— Maar zo is het gebeurd, — Dima pakte de sleutels. — Weet je, ik was altijd trots op je. En nu…
Hij maakte zijn zin niet af en liep naar zijn moeder. Misha bleef alleen achter in de gang.
Buiten miezerde het. Misha stond onder het afdak, niet wetend waar hij heen moest. Hij belde Sveta.
— Hallo, waar ben je? Kun je me komen ophalen?
Ira kwam als laatste naar buiten, arm in arm met haar zoon. Haar ouders wachtten in de auto.
— Dim, breng je me naar het appartement? Ik moet mijn spullen nog ophalen.
— Natuurlijk, mam.
Misha deed een stap in hun richting.
— Ira, luister…
Ze bleef staan. In haar blik was geen boosheid meer, alleen vermoeidheid.
— Misja, alles is al gezegd. Twintig jaar en drie maanden lang is alles gezegd.
— Ik had nooit gedacht dat het zo zou gaan.
— Hoe had je dan gedacht? — ze glimlachte droevig. — Dat ik altijd zou blijven zwijgen? Dat mijn ouders niets zouden doen? Dat Dima niets zou weten?
— Mam, kom, — Dima trok zacht aan haar hand. — De regen wordt sterker.
— Ik wilde alleen zeggen… het spijt me.
Ira schudde haar hoofd.
— Weet je, eigenlijk moet ik jóu bedanken. Als deze scheiding er niet was geweest, had ik nooit geweten hoe sterk ik ben.
Ze draaide zich om en liep naar de auto. Dima volgde haar zonder zijn vader nog één keer aan te kijken.
Een maand later was Ira volledig terug in het appartement. Dima hielp met het opknappen — ze schilderden de muren opnieuw en vervingen het meubilair. Haar ouders gaven nieuwe apparatuur cadeau. Voor het eerst in twintig jaar besliste zij zelf welke kleur gordijnen ze ophing en waar de bank kwam te staan.
Op haar werk nam Ira extra diensten aan. Haar collega’s merkten het verschil — ze leek jonger, hield haar rug rechter, begon weer te glimlachen.
En Misha… Misha trok twee maanden later bij Sveta uit. Zonder appartement, zonder auto en met een aangetast imago was hij ineens een stuk minder aantrekkelijk. Hij huurde een kleine studio en belde Dima af en toe, maar die antwoordde zelden en kort.
Op een dag kwam hij Ira tegen in de supermarkt. Ze zag er fris, verzorgd en zelfs — zo leek het — gelukkig uit. Naast haar stond een man.
— Hoi, Ira, — Misha knikte ongemakkelijk.
— Hallo, — ze knikte terug. — Hoe gaat het?
— Goed… ik werk.
— Dat is goed, — ze glimlachte vriendelijk. — Dima vroeg me te zeggen dat hij dit weekend bij je langskomt. Als je niet bezet bent.
— Natuurlijk niet, — Misha voelde zijn ogen prikken. — Bedankt dat je het zei.
Ze liepen elk hun eigen kant op. Maar Ira keek niet meer om.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
