— Ik herhaal: er komt geen geld. De bruiloft gaat niet door wegens volledige insolventie. Tot ziens.
Hij beëindigde het gesprek en belde meteen zijn vader.
— Oh, Kirjoech, hallo! We zijn net het menu aan het bespreken!
— Hallo, papa. Ik bel om te melden dat er geen bruiloft zal zijn.
— Hoezo?
— Omdat het gratis banket voorbij is. Jullie sprookje is geëindigd, zonder ooit te beginnen.
— Jij… jij durft dat?! — gromde zijn vader.
— Nee. Ik heb besloten mijn eigen leven te redden. En jullie feest kunnen jullie zelf organiseren. Bijvoorbeeld met een lening.
Hij hing op en plaatste alle nummers van de familie op de zwarte lijst. Vervolgens opende hij zijn laptop en vond een oud bericht van een recruiter met een aanbod voor een remote baan bij een ander bedrijf.
Hij had er al lang over nagedacht, maar durfde nooit. Nu waren er geen twijfels meer. Hij schreef terug: “Is het aanbod nog geldig? Ik ben klaar om te beginnen.”
Drie maanden later zat Kirill in een klein café aan de boulevard van een zuidelijke havenstad. Hij werkte op afstand en huurde een kamer met uitzicht op cipressen. Het salaris was lager, maar voldoende.
De eerste maand was hel. Berichten en telefoontjes stroomden binnen van onbekende nummers. Hij antwoordde niet. Op een dag ontving hij een voicemail van zijn moeder, vol snikken en vervloekingen. Hij verwijderde het zonder het af te luisteren…
Toen kwam een bericht van Igor: “Er komt geen bruiloft. We zijn uit elkaar. Hopelijk gaat alles goed met jou.” Kirill verwijderde het gewoon. Dit was niet langer zijn oorlog.
Een week eerder had hij een lange e-mail ontvangen op het adres dat hij ooit, uit domheid, aan zijn moeder had gegeven. Ze schreef over de aangetaste gezondheid van vader, over Polina’s depressie. En de rode draad: “We hebben ons hele leven aan jou gewijd, en jij bent een monster gebleken.”
Hij las het helemaal uit. Vroeger zou zo’n brief hem in een put van schuldgevoel hebben getrokken. Nu klikte hij gewoon op “Verwijderen”.
Gisteren had hij een meisje ontmoet. Ze had haar laptop, door koffie besmeurd, naar zijn IT-bedrijf gebracht.
Ze heette Dasha, ze werkte in een lokaal dolfinarium. Ze raakten aan de praat. Vandaag hadden ze afgesproken om samen te dineren. Voor het eerst in jaren voelde hij geen plicht, maar een lichte nieuwsgierigheid naar de toekomst.
Twee jaar later.
Kirill sloeg de laatste spijker in de reling van de veranda. Op zijn perceel stond een klein, maar stevig huis dat hij bijna volledig met zijn eigen handen had gebouwd.
Ernaast, in de schaduw van de perzikboom, las Dasha een boek. Aan hun voeten sliep de harige hond Pirat.
Onlangs had zijn neef, met wie hij zelden contact had, hem geschreven. Hij vertelde het nieuws.
De bruiloft van Polina was nooit doorgegaan. Igor was naar een andere stad vertrokken. Om de schulden bij het bureau af te lossen, hadden hun ouders de garage verkocht en nieuwe leningen afgesloten. Vader werd vaak ziek.
Polina, volgens zijn neef, had meerdere banen gehad, woonde nu bij haar ouders en klaagde voortdurend over het leven.
Haar “sprookje” was nooit gebeurd, en ze kon niet omgaan met de realiteit. Hun systeem was gewoon in zichzelf gesloten, het restant van hun welvaart verslindend.
Kirill las dit zonder enige wraakzucht. Hij voelde alleen de koele opluchting dat hij uit dit zinkende schip had kunnen springen.
— Waar denk je aan? — vroeg Dasha, terwijl ze haar ogen op hem richtte.
— Gewoon aan het verleden, — antwoordde hij. — Fijn dat het verleden is gebleven waar het hoort.
— Dat klopt, — glimlachte ze. — Help je me de moestuin om te spitten voor de tomaten?
— Natuurlijk.
Kirill keek naar de ondergaande zon die zijn land, zijn huis, zijn nieuwe leven overspoelde met warm licht.
En voor het eerst in lange jaren voelde hij zich geen schuldenaar, maar een meester. Meester over zijn stille, eenvoudige en kostbare lot.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
