— Dit jaar geef je niets aan jezelf uit — je betaalt de bruiloft van je zus, we hebben alles al geregeld, — liet vader weten.
Zijn stem klonk alledaags aan de telefoon, alsof hij zei dat er brood gekocht moest worden voor het avondeten. Niet meer, niet minder.
Kirill verstijfde en staarde naar het scherm van zijn laptop. Daar straalde een Excel-tabel, zijn persoonlijke financiële Everest.
Cel G12 gaf “750.000” aan. Het bedrag waar hij drie jaar naar had gespaard, zichzelf alles ontziend behalve het allernoodzakelijkste. De eerste aanbetaling voor een studio aan de rand van de stad.
— Wat hebben jullie besloten? — vroeg hij nogmaals, hoewel hij het allang begreep. Hij moest gewoon een paar seconden winnen zodat de lucht weer zijn longen kon vullen.
— Polina gaat trouwen. Met haar Igor. Ze willen een mooie bruiloft in de zomer, zoals het hoort. Restaurant, fotograaf, jurk… Je begrijpt het wel. We hebben zo’n anderhalf miljoen nodig, hebben wij uitgerekend.
Vader vroeg het niet, hij stelde het gewoon vast. In zijn wereld was de kwestie al gesloten, het vinkje gezet, het probleem opgelost dankzij de onvoorwaardelijke bron — de oudste zoon.
— Papa, ik… ik heb dat geld niet. Ik spaar, je weet het toch. Voor een appartement.
Kirill streek met zijn hand door zijn haar. Hij voelde hoe een onaangename, kleverige zweetdruppel langs zijn nek kroop.
— Het appartement kan wachten, — snauwde vader. — Wat zit je zo? Je zus is heilig. Ze trouwt maar één keer, je moet helpen.
Maar één keer. Kirill grinnikte in zichzelf. Polina had al “één keer” een betaalde universiteit gedaan, en “één keer” had ze een nieuwe auto nodig gehad. Voor elke “één keer” had hij betaald. Sinds zijn jeugd was hem ingeprent: jij bent de oudste, jij bent de steun. En hij geloofde het.
— En Igor? Zijn familie? Is dat niet hun zorg in de eerste plaats?
— Ze hebben het nu moeilijk, — ontwijkend antwoordde vader, en Kirill hoorde een vleugje irritatie in zijn stem. — Igor is een goede jongen, maar geen adelaar. En het is ook geen mannenzaak om geld te tellen als het om het geluk van je dochter gaat. Wij rekenen op jou. Polina heeft het restaurant aan het water al gekozen.
Hij sprak over het restaurant alsof Kirill daar blij mee zou moeten zijn. Alsof het ook zijn feest was.
— We hebben al een aanbetaling gedaan, — voegde vader eraan toe. — Honderdduizend. Van jouw kaart. Je had de gegevens achtergelaten toen je medicijnen voor moeder bestelde.
En daar was het. De finale slag. Geen verzoek. Gewoon een feit. Zijn geld was al uitgegeven. Zijn toekomst was al geannuleerd.
— Ik bel terug, — zei Kirill dof en hing op.
Hij sloot langzaam de laptop. Het glanzende deksel weerkaatste zijn gezicht — bleek, met een onbekende, harde uitdrukking in zijn ogen.
‘s Avonds belde moeder. Haar stem, in tegenstelling tot die van vader, was zacht en geslepen.
— Kirjoesja, wees niet boos op je vader. Hij bedoelt het gewoon. Hij maakt zich zorgen om Polinka.
— Mam, jullie hebben honderdduizend genomen zonder het te vragen.
— Welk geld van jou, jongen? Wij zijn een familie. Kun je het geluk van je zus met geld meten? Ze straalt helemaal, zo blij.
— Ik heb drie jaar gespaard, mam. Ik werkte op twee banen.
— En dat deed je goed, jij bent een man. En Polina is een meisje. Ze wil een sprookje. Je wilt toch niet dat haar bruiloft minder mooi is dan die van haar vriendinnen?
Moeder drukte vakkundig op het schuldgevoel: jij bent de oudste. Jij moet.
Het gesprek eindigde, zoals altijd, in niets.
De volgende dag stond Polina zelf op de drempel van zijn gehuurde studio. Met Igor.
Ze fladderde naar binnen, keek naar het bescheiden interieur en trok haar mondhoeken op.
— Oh, Kir, woon je echt zo in dat hokje?
Igor, een forse jongen, woelde ongemakkelijk van het ene been op het andere.
— Polin, misschien hoeft dat niet zo… — mompelde hij zacht.
— Wat bedoel je met “niet zo”? — schreeuwde zijn zus. — Ik spreek de waarheid! Kom binnen.
Ze legde netjes een afgedrukt blad op tafel. “Kostenbegroting”. Het cijfer bij “Totaal” — 1.650.000 roebel.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
