— Mama wel, — antwoordde Lena rustig, terwijl ze mijn sjaal recht trok. — We hebben een familiediner. En een heel belangrijke gebeurtenis.
— Familiediner? Hier? — Igor gebaarde naar de zaal. — Lena, dit etablissement is niet voor jullie onderonsjes. Ik betaal voor jullie tafel in de algemene zaal…
Hij begreep het nog steeds niet. Hij zag alleen wat hij wilde zien: een huisvrouw als echtgenote en luie kinderen.
Hij wist niet dat hun IT-start-up, die hij altijd als een “speeltje” had afgedaan, enkele dagen geleden een miljoenenbod had ontvangen van een gigant uit Silicon Valley.
Een grijzende bedrijfsleider, die Igor altijd gemoedelijk “Petrovitsj” noemde, kwam naar ons toe. Maar nu was er in zijn houding geen spoor van onderdanigheid.
— Anna Viktorovna, — richtte hij zich uitsluitend tot mij, zijn stem klonk luid en duidelijk. — De haardkamer is gereed. Uw gasten verzamelen zich al. Mag ik u begeleiden?
Igor verstijfde. Zijn blik ging van de bedrijfsleider naar mij, vervolgens naar onze kinderen, die hem zonder enige sympathie aankeken.
In zijn ogen weerspiegelde zich het langzame, pijnlijke besef. Het woord “Viktorovna” klonk als een geweerschot.
Petrovitsj deed een stap naar voren en maakte met een buiging het fluwelen koord los. Hij opende mij de doorgang naar de wereld, waar Igor zo wanhopig naar had verlangd. Naar míjn wereld.
— Jij… — bracht Igor uit, en in dat ene woord lag alles: shock, ongeloof, ontluikende angst. — Wat betekent dit allemaal?
Ik keek hem nog één keer aan met die blik die hij zo goed kende — de blik van een onderdanige vrouw.
— Het betekent, Igor, dat jouw tafeltje niet langer bediend wordt, — zei ik, en zonder om te kijken stapte ik over de drempel.
Ik liep de haardkamer binnen, zijn brandende blik voelde ik in mijn rug. Lena en Kirill namen plaats naast me, als een levend schild. Alle gesprekken verstomden. Tientallen ogen volgden het zich ontvouwende drama.
Igor zette een stap achter me aan, probeerde de onzichtbare grens te overschrijden. Zijn gezicht vertrok van woede. Hij kon niet verkroppen dat hij uit zijn eigen paradijs werd gezet.
— Anja! Ik ben nog niet klaar! — riep hij.
Petrovitsj, de bedrijfsleider, versperde hem discreet de weg.
— Het spijt me, meneer, maar verder kunt u niet. Dit is een besloten evenement.
— Ik ben haar man! — brulde Igor en wees met zijn vinger naar mij. — Dit is míjn familie!
Kirill deed een stap naar voren. Zijn kalmte was angstaanjagender dan het geschreeuw van zijn vader.
— Papa, je vergist je. Dit is mama’s bedrijf. En haar gasten, — zei hij beheerst. — Dat IT-project waar Lena en ik aan werken… Mama is onze belangrijkste investeerder. En in feite eigenaar van het meerderheidsbelang. Zij heeft het opgericht.
Igor lachte. Een wilde, overslaande lach.
— Investeerder? Zij? Ze kan geen twee woorden zeggen zonder mijn toestemming! Het enige geld dat ze had, was dat wat ik haar gaf!
— Precies, — viel Lena hem in de rede, haar stem klonk als staal. — Al dat geld dat je haar “voor speldjes” toewierp, investeerde zij in ons.
En ze legde er ook het erfdeel van opa bij, waar jij niet eens naar geïnformeerd wilde zijn. Terwijl jij een “imperium” bouwde, bouwde mama een echt bedrijf. Vanaf nul.
Igor keek wanhopig de zaal rond, zoekend naar steun. Zijn blik kruiste die van de bankier met wie hij gisteren nog golf speelde.
Die bestudeerde aandachtig het patroon op zijn sigaar. Hij keek naar de ambtenaar aan wie hij “diensten” had bewezen. Die deed alsof hij verdiept was in het gesprek met zijn buurman. Zijn wereld stortte voor aller ogen in.
Ik liep naar de centrale tafel, waar mijn partners al op me wachtten. Ik pakte een glas champagne.
— Mijn verontschuldigingen voor dit kleine oponthoud, heren, — mijn stem klonk verrassend vast. — Soms moet je ballast kwijtraken om verder te kunnen gaan.
Ik hief mijn glas, mijn blik gericht op Igor.
— Op nieuwe beginnen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
