De volgende ochtend liep Matthias de directiekamer van zijn bedrijf binnen. De directieleden en zijn vader wachtten. Hij sprak kalm, elk woord weloverwogen. ‘Als vriendelijkheid me mijn baan kost, dan betaal ik die graag.’
Zijn vader staarde hem sprakeloos aan. Voor het eerst zag Matthias de oude man er zo klein uitzien.
Toen de vergadering was afgelopen, vertrok hij zonder om te kijken. De wereld buiten voelde scherp en helder aan, de koude lucht bijna bevrijdend.
Die avond keerde hij terug naar Glenwood Street. Ana deed de deur open, haar ogen vol onzekerheid.
Hij tilde het kleine houten huisje op. ‘Als het aanbod nog steeds geldig is,’ zei hij zachtjes, ‘zou ik graag naar huis komen.’
Zonder een woord te zeggen ging ze opzij staan.
Lucia bewoog zich op de bank en glimlachte slaperig. « Je bent terug. »
Hij knielde naast haar neer. « Ja, dat heb ik gedaan. »
Ze aten restjes, lachten om niets en vonden een rust die met geen geld te koop is.
Een jaar later leunde de kromme engel nog steeds over Ana’s boom. Het huis rook naar kaneel en kaarsvet. Matthias hing het kleine houten ornamentje bovenaan, het woord ervan weerkaatste in het licht van de lampjes.
Welkom.
Eindelijk begreep hij wat het betekende. Want die kerst, in een vol huis in een rustige straat in Edinburgh, vond Matthias Kerr niet alleen gezelschap, hij vond er ook een gevoel van thuishoren.
