Hij glimlachte onzeker. « Ik hoop dat ik niet te laat ben. »
Haar gezicht verzachtte. « Je bent precies op tijd. »
Binnen voelde hij de warmte als zonlicht. De woonkamer was rommelig maar levendig – slingers van oude linten, papieren sterren die ongelijkmatig hingen, de geur van gebraden kip die de lucht vulde. Lucia’s lach galmde door het gesprek van de familieleden.
Iemand schoof een stoel naar hem toe. « Ga zitten, jongen! Er is genoeg. »
Matthias zat daar. Het gesprek bruiste, mensen plaagden elkaar, verhalen werden gedeeld terwijl de glazen klonken. Het eten was eenvoudig maar rijk van smaak. Hij voelde zijn schouders voor het eerst in jaren ontspannen.
Na het eten haalde Ana’s broer een gitaar tevoorschijn en de muziek vulde de kleine ruimte. Lucia klom op Matthias’ schoot en zette een papieren kroon op zijn hoofd. Iedereen barstte in lachen uit. Hij deed zonder aarzeling mee, zijn diepe gegrinnik vermengde zich met de geluiden van een leven dat hij al lang vergeten was.
Toen het gelach verstomde, gaf Ana hem een klein doosje, ingepakt in bruin papier. « Voor jou. »
Hij fronste zijn wenkbrauwen. « Dat was niet nodig geweest. »
Ze glimlachte. « Je bent gekomen. Dat is genoeg. »
Binnenin bevond zich een handgesneden ornament in de vorm van een klein huisje. Daarop stond, met de onregelmatige letters van een kind, één woord: Welkom.
Matthias slikte moeilijk. « Ik weet niet meer wanneer ik voor het laatst een cadeau heb gekregen dat echt iets voor me betekende. »
Maar voordat hij meer kon zeggen, trilde zijn telefoon. De naam van zijn vader verscheen op het scherm.
Hij stapte naar buiten.
‘Matthias,’ gromde de stem. ‘Ik hoor onzinverhalen over jou die Kerstmis met een dienstmeisje doorbrengt. Je maakt de familie belachelijk. Verbreek onmiddellijk alle banden, of laat je gezicht nooit meer zien bij het bedrijf.’
Toen hij weer binnenkwam, was het gelach verstomd. Ana keek hem in de ogen. ‘Slecht nieuws?’
Hij knikte. « Mijn vader keurt het af. »
‘Maakt het je iets uit wat hij goedkeurt?’ vroeg ze zachtjes.
Hij keek naar Lucia, die inmiddels diep in slaap was gevallen op de bank, met haar papieren kroon die steeds verder van haar hoofd gleed, en schudde zijn hoofd. ‘Niet meer.’
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie 
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
