Op kerstavond dwarrelde de sneeuw zachtjes over Edinburgh en hulde de oude stad in een stille, zilveren gloed. In een elegant appartement met uitzicht op het kasteel stond Matthias Kerr voor een majestueuze kerstboom die schitterde met gouden lichtjes en kristallen ornamenten. Alles zag er perfect uit, maar de stilte drukte op hem. Hij had fortuin, erkenning, een bedrijf dat zich over continenten uitstrekte, maar niemand om de avond mee te delen.
Hij hief een glas whisky op, staarde naar zijn spiegelbeeld in het raam en voelde de zwaarte van een leven dat alles had behalve warmte.
Het geluid van kleine voetstappen verbrak de stilte. Zijn huishoudster, Ana Morales, verscheen in haar winterjas in de deuropening. Haar zesjarige dochter, Lucia, volgde haar op de voet, met een papieren sneeuwpop gemaakt van gescheurde tijdschriftpagina’s.
‘We gaan naar huis, meneer Kerr,’ zei Ana zachtjes. ‘Fijne kerst.’
Lucia kantelde haar hoofd. « Meneer, waarom brengt u Kerstmis helemaal alleen door? »
Ana’s gezicht werd bleek. « Lucia! »
Maar Matthias gaf haar geen berisping. De vraag hing in de lucht, eerlijk en onverbloemd, en doorbrak zijn geoefende kalmte.
Ana aarzelde. « Meneer, we hebben vanavond een klein diner, gewoon met familie, gelach en eten dat we waarschijnlijk te gaar hebben gekookt. Als u wilt aanschuiven, bent u van harte welkom. »
Matthias glimlachte flauwtjes. « Dat is aardig van je, maar ik wil niet storen. »
Lucia grijnsde. « Je kunt naast me komen zitten. We hebben nog veel te veel pudding. »
Ana lachte nerveus en leidde haar dochter naar de deur. « Nummer twaalf in Glenwood Street. Het huis met de scheve engel, » zei ze, voordat ze de sneeuw in stapte.
De deur klikte dicht. De stilte keerde terug.
Matthias schonk nog een glas in en zette het vervolgens onaangeroerd neer. De weerspiegeling van de boom flonkerde in het glas en leek hem te bespotten met zijn volmaaktheid. Niemand zou alleen moeten zijn met Kerstmis. De woorden van het kind galmden na tot hij de stilte niet langer kon verdragen.
Om 8:45 pakte hij zijn jas.
Om 9:10 stond hij voor een klein bakstenen huisje aan het einde van Glenwood Street. Goudkleurig licht stroomde door de ramen naar binnen en zachte muziek klonk in de kou. Voordat hij kon kloppen, zwaaide de deur open.
Ana verstijfde van verbazing. « Meneer Kerr… »
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie 
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
