Ik was sprakeloos. Ik voelde me ineens een vreemdeling in mijn eigen huis.
Bij het krieken van de dag viel ik uiteindelijk toch in een onrustige slaap.
Ik werd wakker van het gekletter van pannen en het getik van messen: Galina Petrovna had besloten dat zes uur ’s ochtends het perfecte tijdstip was om soep te koken en iedereen taken te geven.
— Masjenka! — riep ze vanaf de drempel. — Genoeg liggen te lanterfanten! Opstaan! Water halen, vloeren dweilen. Kijk eens wat een sporen die hond heeft achtergelaten!
Ik trok mijn badjas aan en ging naar de keuken. Overal lag rommel: lege verpakkingen, stapels vuile vaat, iemand had jam op de vloer gemorst en geprobeerd het met een sok van een slipper schoon te maken.
— Wanneer heb je hier voor het laatst een grote schoonmaak gehouden? — vroeg mijn schoonmoeder met een pollepel in haar hand.
— Een week geleden…
— Zie je wel! Alles is verwaarloosd. Goed, daar praten we later over. Haal nu maar water en ga meteen even naar de winkel — brood, melk en nog wat dingen van de lijst.
Ze gaf me een verkreukeld briefje met haar krabbelschrift. Ik zuchtte en liep naar het hek, terwijl ik mezelf zacht vervloekte om mijn zwakte. Waar was mijn standvastigheid? Waarom slikte ik weer mijn ergernis in?
Bondgenoten of verraders
Terug van de winkel met zware tassen trof ik Andrej aan in de keuken — mijn man, die even was langsgekomen om spullen te halen voor zijn zakenreis.
— Andrej, zou je alsjeblieft met mama kunnen praten? Ik sta hier helemaal alleen in deze chaos!
Hij haalde alleen zijn schouders op.
— Masja, je kent mama toch… Even doorbijten. Ze hebben echt een plek nodig om uit te rusten. Ik kan ze niet zomaar wegsturen…
— Maar ik wél, hè? En dan wordt de hele familie boos op mij?
— Je bent slim, je vindt wel een manier — hij gaf me een kus op mijn hoofd en liep naar buiten, waar de familie hem al omringde met vragen.
Op dat moment voelde ik me verraden. Altijd hetzelfde: hij doet alsof hij er niks mee te maken heeft, en ik moet alles regelen.
Een nieuw plan
Diezelfde avond zat ik op de rand van de veranda, luisterde naar het weerbarstige geruzie van de kinderen over een tablet en begreep eindelijk: er valt hier niets vreedzaam op te lossen.
Ik opende mijn laptop en schreef een plan. Als ik steeds “nee” zeg en de spot moet verdragen, heeft het geen zin. Maar ik kan het ook anders aanpakken.
Ik herinnerde me dat ik vorige week artikelen had gelezen over “gastvrijheid met regels” — misschien een beetje onzin, maar het idee bleef hangen.
De volgende ochtend legde ik grote vellen papier met “Huishoudregels voor de datsja” op tafel. Elke regel schreef ik groot, markeerde ze met een marker en versierde ze met uitroeptekens:
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
