Onverwachte gasten
— Masja, doe open! — Een zware vuist bonkte opnieuw op het gammele tuinhek en dreunde als een echo door mijn hoofd. — Doe niet alsof, ik wéét dat je thuis bent!
Ik liet bijna mijn theemok vallen, en mijn laptop gleed van mijn schoot recht het met dauw bedekte gras in. Slechts drie dagen geleden was ik naar dit oude maar charmante zomerhuisje gevlucht om eindelijk mijn boek af te maken. Mijn persoonlijke eilandje van rust — en nu werd het letterlijk bestormd.
— Ja-ja, ik kom al! — riep ik terwijl ik mijn rubberen slippers aantrok, die hier sinds vorige zomer waren achtergebleven.
Achter het hek stond zij. Galina Petrovna — mijn schoonmoeder, statig en streng als een bronzen standbeeld. Ik kende die blik van haar al, de blik van een zelfverklaarde koningin, maar toch kon ik mijn verbazing niet verbergen: twee tassen zo groot als ikzelf hingen aan haar schouders, haar jurk fonkelde in alle kleuren van de regenboog, en haar lippen krulden in een triomfantelijke glimlach.
— Eindelijk! — snauwde ze terwijl ze zonder me aan te kijken langs me heen het terrein opliep. — Ik zie dat je helemaal verslapt bent zonder toezicht. Goed dat ik op tijd ben gekomen.
Het begin van de bezetting
Ik bleef verstijfd bij het hek staan terwijl Galina Petrovna haar tassen richting het huis sleepte en onderweg een spoor van gevallen komkommers, verse kruiden en potten ingemaakte groenten achterliet.
— Galina Petrovna, ik had tenminste iets kunnen voorbereiden als ik had geweten dat u kwam…
— Waarom zou ik dat aankondigen? — gromde ze zonder om te kijken. — Het is tenslotte mijn huis. Nou ja, dat van mijn zoon! Moet ik soms toestemming vragen als ik even wil uitrusten?
Natuurlijk. “Het huis van haar zoon”. Alleen was de helft van het geld voor dit “droomhuisje” afkomstig van de verkoop van mijn grootmoeders appartement. Maar om daarover in discussie te gaan? Zonde van de moeite. Wie ooit met zo’n schoonmoeder te maken heeft gehad, begrijpt me meteen.
— Goed, Masjenka, maak de grote slaapkamer maar vrij — zei ze, terwijl ze haar tassen midden op de net geboende veranda dropte. — Op mijn leeftijd hoor ik niet in een bezemkast te slapen. Mijn rug is kapot.
— Maar ik slaap daar, Galina Petrovna. Al mijn spullen…
— Verhuis ze maar. Je bent jong, gezond, je hebt armen en benen.
Ik slikte mijn zucht in. Aan haar wennen is onmogelijk. Al leven Andrej en ik al tien jaar samen, elke keer dat ze langskomt is het een kleine orkaan.
Uitbreidende plannen
Ik hoopte nog even dat ze misschien maar een paar dagen bleef. Maar die hoop stierf zodra ze haar tas opende.
— Kijk, Masjenka. Ik heb iedereen al geïnformeerd: deze datsja wordt voortaan mijn vakantiebasis. Mensen hebben frisse lucht nodig, ontspanning. En jij zit hier maar alleen, als een kat in de zon.
Ik bleef verstijfd staan met een schaal aardbeien in mijn handen.
— Iedereen wie…?
— Tante Valja komt morgen met haar kleinkinderen. Daarna volgen mijn neven uit Saratov. In het weekend komen de petekinderen met hun kinderen. En neem ook even hun hond, je vindt dat toch niet erg?
— Maar er zijn maar drie slaapkamers! — mijn stem trilde.
— Maakt niet uit, we zetten overal veldbedden neer. We zijn geen aristocraten, toch?
Ze lachte en ging het tuinperceel inspecteren, terwijl ze de kromme bedjes en de “zielige” radijsjes bekritiseerde. Ik stond daar op de veranda en wist: het was voorbij. Drie maanden van stilte en inspiratie werden nu drie maanden in het vakantiekamp van Galina Petrovna.
De invasie van de familie
De volgende ochtend werd ik wakker van iemand die met zijn voeten op de deur bonkte. Op de stoep stond tante Valja — een kopie van mijn schoonmoeder, maar dan groter en met een nog onvriendelijker blik. Achter haar doken drie overactieve pubers op en een gigantische zak chips.
— Och Masjenka, waarom blijf je daar staan? Laat ons binnen! — riep tante Valja, terwijl ze zichzelf én haar kleinkinderen naar binnen duwde.
De pubers namen razendsnel bezit van de veranda, zetten de muziek zo hard dat de ramen trilden, en begonnen elkaar luidkeels uit te schelden. Ik probeerde nog te zeggen dat ik thuis werkte. Tante Valja gaf me een klap op mijn schouder en lachte:
— Zoek een echte baan, Masja! Wat zit je toch altijd achter dat computertje?
Dat mijn boek bijna af was, durfde ik niet eens te zeggen. Ze zouden het toch niet begrijpen.
Het escalerende chaos
Tegen lunchtijd arriveerden de familieleden uit Saratov — vijf volwassenen, twee kinderen en een enorme harige hond genaamd Rex. Het eerste wat Rex deed, was mijn keurig aangelegde tomatenbedden ondergraven en waarschijnlijk in het geheim de bessenstruiken markeren. Toen ik voorzichtig probeerde te protesteren, kreeg ik te horen:
— Wees niet zo gierig, Masjenka! De hond moet toch ook kunnen spelen?
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
