leggen voor elke stap.
— Volwassen?! — snoof ze. — Dat heeft zíj jou zeker geleerd?
Julia zweeg. Ze was niet zozeer verbaasd over het gedrag van haar schoonmoeder — dat was voorspelbaar — maar over hoe Kostja zich hield. Vroeger zou hij zich allang hebben zitten verontschuldigen.
— Mam, — zijn stem klonk vastberaden, maar zonder boosheid. — Ik hou van je. Maar als je hier bent om een scène te maken, kun je beter een taxi bellen en naar huis gaan.
Anna Grigorjevna hapte naar adem, alsof ze een klap had gekregen.
— Hoezo?! Nu stuur jij je eigen moeder weg?! — haar stem trilde. — Dit is allemaal háár schuld! Zij heeft je verpest! Maar jij, Julia, jij zult je lesje nog wel leren!
Kostja zuchtte.
— Zal ik een taxi voor je bellen?
— Ik hoef helemaal niets van jou! — ze draaide zich abrupt om en liep, zonder gedag te zeggen, naar de lift.
De deur sloot zich. Kostja bleef nog een minuut staan en keerde toen langzaam terug naar de tafel. Zijn gezicht zag er moe uit.
— Ik denk dat ik het juiste heb gedaan, — zei hij zacht. — Maar vanbinnen voelt het toch rot.
Julia reikte hem een glas aan.
— Laten we drinken.
Ze tikten hun glazen tegen elkaar. De wijn was wrang, licht bitter — net als dit moment. Maar voor het eerst sinds lange tijd voelde Julia dat er iets veranderd was. En ze vond het fijn dat Kostja had besloten te veranderen, ten goede.
Al snel zette Anna Grigorjevna haar “zware artillerie” in — ze vertelde alle familieleden, buren en zelfs vage kennissen wat een slechte schoondochter ze had, hoe zij haar zoon van zijn moeder had vervreemd. En helaas werkte het: Kosti’s familieleden begonnen één voor één het contact te verbreken. Tantes, ooms, neven — allemaal gingen ze het jonge gezin ineens uit de weg, alsof Julia werkelijk de kwaaie genius was die de ideale zoon had “vernield”.
Maar het leven ging gewoon door.
Op een ochtend stond Julia voor de spiegel in de badkamer en hield een test met twee streepjes in haar hand. Ze had een zwangerschap nog niet zo snel gepland, maar het lot besliste anders.
— Kostja… — ze legde voorzichtig haar hand op de schouder van haar man, die net zijn koffie opdronk. — Ik geloof dat ik zwanger ben.
Hij keek haar aan — en in zijn ogen was geen spoor van twijfel. Alleen vreugde.
— Dat is geweldig, — hij sloeg zijn armen om haar heen.
Anna Grigorjevna hoorde van de zwangerschap van haar schoondochter niet via haar zoon, maar via een vriendin, die Julia toevallig in de vrouwenkliniek had gezien.
— Ben je helemaal gek geworden?! — haar stem trilde van woede aan de telefoon. — Dit is haar truc! Ze wil je met een kind aan zich binden!
— Mama, — Kostja sprak kalm. — Ik hou van Julia. En ik wil dit kind. We wilden kinderen.
— Jij… jij… — Anna Grigorjevna stikte bijna van woede. — Jij bent niet langer mijn zoon!
Maar het grootste schokmoment moest nog komen.
Een week later vertelde Kostja dat hij en Julia moesten verhuizen: hij had een promotie aangeboden gekregen in een filiaal van het bedrijf — in een andere stad.
— Ik denk dat jij helemaal je verstand hebt verloren, — Anna Grigorjevna kwam voor het eerst in lange tijd onaangekondigd langs. — Dit heeft zij je zeker ingefluisterd?!
— Nee, mama. Dit is mijn beslissing.
— Jij laat mij in de steek voor háár?!
— Ik laat je niet in de steek. Het is werk. Ze bieden me goede voorwaarden en ik heb besloten dit aan te nemen. Bovendien gaat Julia binnenkort met zwangerschapsverlof en draag ik de hele familie.
Anna Grigorjevna huilde, schreeuwde, viel zelfs hysterisch op de grond — maar Kostja liet zich niet beïnvloeden. Hij wachtte gewoon rustig tot zijn moeder was uitgeraasd en belde daarna een taxi voor haar.
Op de dag van vertrek kondigde ze een boycot aan.
— Niemand in de familie zal nog met jou praten! — riep ze en verbood zelfs haar man en Sacha om Kostja te bellen.
Maar het verbod hield niet lang stand.
Sacha kwam stiekem op bezoek bij haar broer, en toen Julia een zoon kreeg, liet ze alles vallen en stoof naar de kraamkliniek.
— Mama denkt dat ik op een vrijgezellenfeest ben, — fluisterde ze tegen Kostja, terwijl ze een enorme bos bloemen overhandigde.
Anna Grigorjevna heeft haar kleinzoon nooit gezien.
Ze zat in haar donkere appartement, belde “trouwe” familieleden en klaagde hoe ondankbaar Kostja was. Ondertussen woonden Kostja, Julia en hun baby in een nieuwe stad, waar niemand wist “wat een vreselijke schoondochter Julia wel niet was”.
Waar Kostja eindelijk vrij kon ademhalen.
En Anna Grigorjevna… zij begreep nooit dat ze alleen zichzelf had gestraft.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
