Eén kort antwoord — en hij draaide zich om en liep naar de badkamer. De deur sloot, en even later klonk het water.
Julia bleef midden in de kamer staan, niet goed wetend wat ze moest denken. Ze had zich voorbereid op een ruzie, op excuses, op het gebruikelijke “je begrijpt het niet, het is mijn moeder”. Maar Kostja’s stilte was zeer ongebruikelijk in deze situatie.
Toen hij uit de douche kwam, slaakte Julia bijna een kreet. Alleen een handdoek om zijn heupen, druppels water op zijn borst en een zelfverzekerde blik.
— Wauw, — fluisterde Julia, haar wenkbrauwen omhoog. — En je geliefde moedershorts dan? Zonder die dingen loop je nooit thuis rond.
Kostja glimlachte.
— Weggegooid.
Hij deed een stap naar voren. Julia had hem bijna willen applaudisseren van verbazing — Kostja tilde haar plotseling op en droeg haar richting slaapkamer.
— Kostja?!
— Stil.
De deur sloeg dicht.
En op het nachtkastje trilde de telefoon vergeten door. Anna Grigorjevna wist het tijdstip van aankomst. Er was al meer dan een uur verstreken, en haar zoon had nog steeds niet gebeld. Ze belde onafgebroken, keer op keer, zonder op te geven. Maar de jonge mensen waren veel te druk om op te nemen.
Julia was verbaasd over de plotselinge verandering bij haar man. Hij belde zijn moeder niet alleen niet, hij keek zelfs niet naar de tientallen gemiste oproepen — hij legde de telefoon gewoon weg en ging boodschappen doen. Terwijl zij de spullen uitpakte, wat was ging draaien, een douche nam en zich opfriste, kocht Kostja een fles goede wijn en bestelde een diner.
Toen ze eindelijk aan tafel zaten, kon Julia nog steeds niet geloven in deze nieuwe versie van Kostja — kalm, zelfverzekerd, zonder een spoor van zijn gebruikelijke onrust in de ogen. Ze stond al op het punt het glas te heffen op hun “nieuwe leven”, toen er ineens werd aangebeld.
— Verwacht jij iemand? — mompelde Julia, maar Kostja was al opgestaan.
Hij deed de deur open — en daar stond, buiten adem, met fonkelende ogen, Anna Grigorjevna op de drempel.
— Kostjaatje! — ze greep meteen zijn gezicht vast, bevoelde haastig zijn wangen, zijn voorhoofd, alsof ze wilde controleren of hij ongedeerd was. — Je hebt niet eens gedacht om te bellen?! Ik word gek!
Kostja leidde rustig haar handen weg.
— Mama, gaat het goed met je?
— Met mij?! — ze keek achter hem en zag Julia in een lichte zijden kamerjas, die deze snel wat strakker aantrok om de schoonmoeder niet nog meer te choqueren. Het gezicht van Anna Grigorjevna vertrok. — Aha, dus dát is het. Jij houdt je hier bezig met schandelijkheden, en je kunt je moeder niet eens bellen?!
— Mama, — Kostja deed een stap naar voren en blokkeerde zo haar weg naar binnen. — Wij zijn volwassen mensen. We hoeven geen veran
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
