‘Kristina Valerjevna, hoe kunt u denken dat we u iets misgunnen? Ik héb inderdaad een erfenis gekregen, maar de papieren zijn nog niet eens geregeld. Als u wilt, geef ik u alles wat ik heb gekregen. Dan moet u zelf maar beslissen wat u met die rijkdom doet.’
Anna was boos op haar schoonmoeder omdat die zich zo oneerlijk gedroeg en eisen stelde. Als ze geld wilde, kon ze het krijgen… Laat haar daarna zelf maar uitzoeken wat ermee te doen. Zulke eisen kon je niet onbeantwoord laten.
‘Alles zul je geven?’ lachte de schoonmoeder. ‘Welnee! Jullie hebben al een appartement gekocht! Er is niets meer over om aan je moeder te geven, hè?’
Anna en Daniil keken elkaar aan. Ze wilden veel zeggen, maar alle woorden losten op in de pijn over hoe dit alles was gelopen.
‘Het appartement nemen we met een hypotheek,’ zei Daniil tegen zijn moeder. ‘Mijn schoonmoeder heeft ons geholpen om het voorschot bij elkaar te krijgen. We wilden niet te vroeg over alles praten, zolang we nog geen goedkeuring hadden, maar vandaag is de koop begonnen. Er valt niets meer te verbergen. Binnenkort verhuizen Anna en ik.’
‘Een hypotheek afgesloten? Wat een dwaasheid! Een erfenis krijgen en dan in de schulden gaan. Zijn jullie helemaal gek geworden?’
‘Zoals ik al zei, ik ben bereid die erfenis aan u over te dragen. Alles wat er van tante overbleef. Daarna kunt u zelf bepalen wat ermee te doen.’
Kristina Valerjevna kalmeerde een beetje. Ze besloot alles aan te nemen, denkend dat de jongeren dwaas waren omdat ze niet wisten hoe ze met zo’n geschenk van het lot moesten omgaan. Anna wilde haar schoonmoeder geen kwaad doen, maar zo liep het nu eenmaal. Het meisje droeg het huis dat ze van haar tante had geërfd over op Kristina Valerjevna. Die sprong bijna een gat in de lucht van geluk, zonder zich te realiseren in wat voor situatie ze zichzelf had gebracht.
Dat huis lag in een uithoek. Het zag er weliswaar netjes uit, maar naar dat dorp kwamen al lang geen nieuwe bewoners meer, en van de oude inwoners waren alleen nog bejaarden over. Een vergeten plek, waar onroerend goed nauwelijks te verkopen viel, zelfs niet voor een habbekrats.
Anna had zich zorgen gemaakt dat ze belasting zou moeten betalen voor dat huis maar het niet kon verkopen; ze had zelfs overwogen de erfenis gewoon te weigeren. Nu lag dat probleem op de schouders van Kristina Valerjevna. Pas nadat ze eigenaresse was geworden, besefte de hebzuchtige vrouw in wat voor netten ze verstrikt was geraakt.
De schoonmoeder probeerde Anna te beschuldigen van kwade bedoelingen, zei dat de schoondochter haar eerst alles had moeten uitleggen voordat ze iets over zou schrijven. Maar Anna vond dat ze alles goed had gedaan.
De schoonmoeder had haar niets gevraagd, haar alleen maar beschuldigd van hebzucht en respectloosheid. Ze had gekregen wat ze verdiende. Waarom zou ze zich daar nu nog tegen verzetten? Ze moest blij zijn dat ze de hele erfenis had gekregen, want daar had ze immers om verlangd. Zoals men zegt: wie zijn eigen strijd kiest…
Het echtpaar besefte wie Kristina Valerjevna werkelijk was. Hoe handig ze kon veinzen en glimlachen terwijl ze wrok koesterde. Ze besloten het contact met haar tot een minimum te beperken om niet opnieuw in zo’n situatie terecht te komen.
Ze wisten dat oprechtheid bij haar niet te vinden was, en tijd verspillen aan valse glimlachen wilden ze niet. Natuurlijk was Daniil niet van plan zijn moeder volledig te laten vallen. Hij wist dat ze ooit zijn hulp zou nodig hebben, maar toestaan dat ze nog invloed had op hun leven, dat zouden ze niet meer doen.
Toen zich de kans voordeed om het huis te verkopen aan een boer die het wilde gebruiken voor zijn arbeiders – en het perceel was bovendien groot, wat ook handig was – begon Kristina Valerjevna te onderhandelen. Ze was bang te goedkoop te verkopen en dreef de prijs zo hoog op dat niemand het meer wilde kopen.
In de veronderstelling dat, zodra die boerderij in het dorp zou openen, de waarde van het onroerend goed zou stijgen, bleef ze wachten. Maar… die boerderij kwam er nooit, en helemaal niemand wilde nog een huis kopen in dat verlaten dorp. Kristina Valerjevna bleef achter zoals dat oude vrouwtje dat altijd meer wilde… bij de gebroken wasbak.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
