Kristina Valerjevna werd zó boos dat ze haar emoties niet langer kon bedwingen. Ze wilde haar schoondochter alles zeggen wat ze dacht over haar hebzucht en zulke slechte manieren. Hoe kon ze hierover zwijgen?
Waarom had ze niets verteld? Samen hadden ze toch kunnen bedenken hoe dat geld te besteden. Maar nu Anna had besloten te zwijgen, bleef er niets anders over. Ruzie maken met haar schoondochter wilde ze niet, maar hoe kon ze de woede in haar aderen tegenhouden? Ze wilde van machteloosheid bijna het uitroepen, maar beter was het alles nu meteen uit te praten. Als de jongeren het zelf niet begrepen, moest iemand hen hun plaats wijzen.
‘Zo heeft je moeder je dus opgevoed, begrijp ik? Hè?’ Kristina Valerjevna stormde de kamer van haar schoondochter binnen, haar blik vol woede, alsof ze op dat moment bliksems kon afschieten.
Anna beëindigde haastig het telefoongesprek en keek haar schoonmoeder aan, totaal niet begrijpend wat er aan de hand was. Ze raakte in de war en vroeg zich af wat er gebeurd kon zijn, maar kon nergens op komen.
‘Heb ik iets verkeerd gedaan?’
‘Natuurlijk heb je dat! Als alles in orde was, zou ik me nu toch niet zo opwinden? Je hebt van je tante een erfenis gekregen en mij daar geen woord over gezegd. Hoe kon je zoiets verzwijgen? Hebben jullie besloten me voor de gek te houden en te zwijgen?…’
‘Ik wilde jullie hoofd daar nog niet mee belasten. Ik weet zelf nog niet wat ik ermee moet doen.’
Kristina Valerjevna had kunnen ontploffen van de woede die haar van binnenuit verteerde. Ze wilde haar schoondochter met één blik verteren. Als blikken konden doden, dan precies zo. Anna voelde zich ongemakkelijk; ze vroeg zich af hoe ze haar schoonmoeder kon kalmeren. Straks kreeg die nog een hartaanval.
‘Ik heb voor jou een man grootgebracht, nachtenlang niet geslapen, mezelf veel ontzegd. Ik heb mijn persoonlijke leven opgeofferd om ervoor te zorgen dat hij een echte man werd. Ik heb mezelf helemaal aan hem gewijd. En in plaats van dankbaarheid krijg ik dit?’
‘Het spijt me, maar ik begrijp u werkelijk niet.’
Anna schrok hevig; nog nooit had ze haar schoonmoeder zo boos gezien en ze wist niet hoe ze moest reageren. Verwachtte Kristina Valerjevna verontschuldigingen? Was ze boos omdat ze niet in hun zorgen was betrokken? Ze hadden toch juist rekening met haar gehouden! Zo’n hoofdpijn wenste je zelfs je vijand niet toe.
‘Er valt hier niets te begrijpen! Deel die erfenis nu maar. Ik heb niet voor niets al die tijd geholpen en om jullie heen gedraaid. Ik verdien óók een deel, na alle kwellingen die ik doorstond om in mijn eentje mijn zoon groot te brengen.’
Anna had dit totaal niet verwacht. Kon het zijn dat haar schoonmoeder dacht dat ze onmetelijke rijkdom had gekregen en dat voor haar verborgen hield? Het was duidelijk hoe haar ware aard zich een weg naar buiten baande, iets wat de vrouw lang had geprobeerd te verbergen achter een glimlach. Al haar vriendelijkheid bleek slechts een masker.
Anna had gedacht dat ze geluk had gehad met haar schoonmoeder, nooit vermoedend dat die al die tijd slechts toneel speelde. Haar vriendelijkheid bleek slechts schijn.
‘Wat gebeurt hier?’ vroeg Daniil, die op het hoogtepunt van het conflict binnenkwam.
‘Een vogel heeft me ingefluisterd dat jullie rijk zijn geworden en een appartement kopen. Over je moeder zijn jullie plots vergeten? Niet eens gevraagd of ik iets nodig had. Dáárvoor heb ik dus mijn zoon grootgebracht? Ik had gehoopt dat jij mijn steun en toeverlaat zou zijn, en jij…’
Daniil voelde zich ongemakkelijk bij zulke woorden uit de mond van zijn eigen moeder. Anna nog meer. Toen hij zag hoe de ware verlangens en gedachten van zijn moeder naar buiten kwamen, voelde hij een bittere nasmaak.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
