‘Deel het erfdeel!’ eiste de schoonmoeder. ‘Ik heb mijn eigen privéleven opgeofferd om je man voor je groot te brengen…’
Kristina Valerjevna bleef stokstijf staan bij de deur van de kas, waar haar schoondochter Anna samen met haar moeder komkommers voor de salade plukte. Ze probeerde het gesprek te volgen om te begrijpen waarom die schoonverwante plotseling op bezoek was gekomen.
‘Hoe dan ook, we moeten tante Masja een waardig afscheid geven. Wie zal het anders doen, als wij het niet doen? Ik begrijp dat elke kopeke nu telt, maar hoe ze ook was, ze was toch familie. Bovendien heeft ze je al haar bezit nagelaten.’
Kristina Valerjevna verslikte zich bijna van verbazing. Had haar schoondochter werkelijk iets goeds gekregen? Ze wilde zo snel mogelijk weten wat dat erfdeel precies inhield. Aan de intonatie van de schoonverwante te horen moest het iets van waarde zijn, zo nadrukkelijk legde ze het belang van de nalatenschap uit.
‘Voor zo’n erfenis is het geen schande zelfs een gouden monument neer te zetten,’ zei Anna met een wrange glimlach, waarna haar gezicht snel betrok. ‘Jammer dat tante zelfs op haar sterfbed zo’n knorrige vrouw bleef.
Ik had altijd gehoopt dat ze tot inkeer zou komen en zou leren waarderen wat ze had, maar er veranderde niets.’
‘Mijn zus is altijd zo geweest. Wat kun je eraan doen? Misschien hebben onze ouders haar in het begin te veel verwend, ze was immers lange tijd het enige kind in het gezin. Uiteindelijk moest alles precies gaan zoals zij het wilde, anders helemaal niet.
Ik heb geprobeerd dichter bij haar te komen, maar het is me niet gelukt. Zelfs kinderen kreeg ze nooit, omdat ze het niet lang met één man uithield. Maar goed… laten we haar niet veroordelen. Over hen die er niet meer zijn, moet je niet slecht spreken.’
Anna knikte bij de woorden van haar moeder. Ze wilde niets lelijks over haar tante zeggen. Het enige waar ze spijt van had, was dat ze die vrouw niet had kunnen beïnvloeden; tante had de laatste dagen van haar leven doorgebracht in een privétehuis, omdat haar knorrige karakter samenleven onmogelijk maakte.
Kristina Valerjevna haastte zich om weg te gaan, zodat niemand haar zou betrappen op het afluisteren van andermans gesprekken. Maar een geheim laat zich niet verbergen. Lang kon ze het niet voor zich houden: ze liet toch weten dat ze gehoord had over het verdriet in de familie, betuigde haar deelneming en bood aan te helpen bij de organisatie van de begrafenis.
Ze hoopte dat haar schoondochter haar goedheid zou onthouden en, zodra ze de erfenis kreeg, zou bedenken wie niet alleen met geld maar ook met morele steun had geholpen.
De begrafenis werd waardig georganiseerd. Hoewel er maar weinig mensen afscheid kwamen nemen, werd Maria Andrejevna toch door haar naaste dierbaren op haar laatste weg begeleid. Anna was bedroefd en gaf zichzelf de schuld dat ze haar tante zelden had bezocht. Het deed pijn te beseffen dat we zulke kleinigheden pas begrijpen op momenten dat er niets meer te veranderen valt.
De tijd laat zich niet terugdraaien, maar daar is niets aan te doen. Je kunt alleen de les trekken en voortaan anders handelen. Anna wilde meer tijd doorbrengen met haar familie, ook al moest ze veel werken om eindelijk een eigen woning te kopen.
Daniil steunde zijn vrouw en zei dat het niet haar schuld was dat tante gestorven was. Ze had alles gedaan wat ze kon en had de vrouw vaak genoeg bezocht, ook al mopperde die telkens en sprak over hoezeer ze iedereen om zich heen verachtte.
‘Ik begrijp niet waarom ze mij dat erfdeel naliet. Ze heeft nooit bijzondere genegenheid voor me getoond. Waarschijnlijk wilde ze me voor haar dood nog even uitlachen,’ zuchtte Anna zwaar.
Daniil trok zijn vrouw tegen zich aan en vroeg haar zich nergens zorgen over te maken. De erfenis voelde voor haar als een last; ze verweet zichzelf dat ze niet genoeg tijd aan tante had besteed. Wie weet, misschien had die vrouw met haar karakter juist dat effect willen bereiken? Zelfs na haar dood herinnerde ze eraan hoe ze bij leven was.
De tijd ging zijn gewone gang. Over de erfenis werd niet meer gesproken, maar Kristina Valerjevna kon geen rust vinden. Ze wilde zo graag weten wat de tante aan haar nicht had nagelaten. En waarom haar zoon ineens zo geheimzinnig deed en vaak fluisterde met zijn vrouw.
Het echtpaar woonde in het huis van de schoonmoeder. Kristina Valerjevna had er zelf op aangedrongen dat ze na hun huwelijk geen appartement zouden huren, maar haar beter zouden helpen met de renovatie van het huis, het onderhoud en het betalen van alle nutsvoorzieningen.
Destijds hadden ze bijna ruzie gekregen, want de jongeren wilden graag apart wonen, maar uiteindelijk stemde Anna ermee in dat er niets mis mee was, en dat zij en haar man zo geld konden sparen voor een eigen woning. Een huurwoning is altijd een loterij: je weet nooit wat voor verhuurder je krijgt.
Verhuizen, een appartement schoonmaken en daarna weer iets nieuws zoeken, daar hadden ze geen zin in. Daarom bleven ze in het huis van Kristina Valerjevna en namen alle kosten voor hun rekening. Ze kochten zelfs alle boodschappen, zodat de schoonmoeder geen cent hoefde uit te geven.
‘Waarom houden jullie ineens op met praten zodra ik binnenkom?’ vroeg Kristina Valerjevna, toen het echtpaar weer eens hun levendige gesprek afbrak.
‘Het is niets bijzonders. We hadden het over werk,’ haalde Anna haar schouders op. ‘Over hoe we alles het beste kunnen plannen voor het zwangerschapsverlof. De jaren gaan voorbij en we zouden graag een kind willen, zolang we nog jong en vol energie zijn.’
Kristina Valerjevna klikte afkeurend met haar tong; het antwoord van haar schoondochter beviel haar niet. Ze wilde Anna al lang rechtstreeks vragen wat ze precies had gekregen, maar er deed zich maar geen geschikt moment voor.
Op een dag luisterde ze toch stiekem mee met een telefoongesprek van haar schoondochter met een vriendin. Anna vertelde dat zij en haar man het appartement al hadden uitgekozen en begonnen waren alle nodige documenten te verzamelen.
‘Nee, we hebben het mijn schoonmoeder nog niet verteld. Zodra alles geregeld is, laten we het weten. Voorlopig is het nog te vroeg om iets te zeggen. Tenslotte hebben we de sleutels nog niet eens gekregen. De papieren ook niet. Ik kan zelf nauwelijks wachten op dat moment. Een eigen woning… daar hadden we vroeger niet eens van durven dromen.’
Kijk eens aan hoe ze nu praatten! Kristina Valerjevna klemde woedend haar kaken op elkaar en balde haar handen tot vuisten. Dus tóch had ze een erfenis gekregen – en nog niet eens eraan gedacht iets te delen. Ze had ten minste een cadeautje voor haar schoonmoeder kunnen kopen. Of waardeerde ze soms helemaal niet dat de vrouw haar als de vrouw van haar zoon onder haar eigen dak had opgenomen?
Kristina begon na te denken hoe ze toch iets kon bemachtigen. Zo gemakkelijk was ze niet van plan zich terug te trekken. Ze had immers ook financieel geholpen, was altijd in de buurt geweest. Hoe durfde Anna dat te vergeten? Ze moest haar beschamen, maar dan zo zacht mogelijk. Zo dacht Kristina Valerjevna – totdat ze nog een gesprek afluisterde.
‘En zeg dat wel, mam. Tante heeft me zo rijk gemaakt dat ik nu niet eens weet wat ik met al die rijkdom moet doen. Het is beangstigend. Ik weet nu werkelijk niet wat ik moet. Ik had nooit gedacht dat zo’n hoofdpijn me ineens zou overkomen. Nou ja, er is nog tijd; het juiste besluit komt vast vanzelf.’
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
