Op een ochtend, toen de man terugkwam van de beek, stond de vrouw in de deuropening en gaf hem een kopje vers gezette thee. “De wereld verandert, maar dat wij hier samen zijn, is eeuwig,” zei ze terwijl ze hem het kopje gaf. De man glimlachte en kuste haar hand zachtjes. Ze wisten dat ze geen woorden meer nodig hadden, want elke beweging, elke blik had voor hen een enorme betekenis.
Tussen de man en de vrouw bestond een wereld vol magie, die werd gecreëerd door hun gezamenlijke leven, de tuin, de beek en het bos rondom hen. De wereld was groot, maar zij hadden hun plek gevonden, hier, in het hart van het bos, waar ze werkelijk gelukkig konden zijn. Hun leven was eenvoudig, maar prachtig, en hoewel velen jaloers op hen waren, wisten ze dat ware rijkdom niet in materiële bezittingen zat, maar in het feit dat ze elke dag van elkaar hielden en elkaar respecteerden.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
