De werkdag was met een uur verkort. Om drie uur haalde ik mijn vrouw op en vlogen we naar huis om ons klaar te maken voor de feestavond. Thuis trok ik snel iets anders aan en stond al met een schort in mijn handen in de keuken — klaar om aan de slag te gaan, vol verwachting

De werkdag was met een uur verkort. Om drie uur haalde ik mijn vrouw op en vlogen we naar huis om ons klaar te maken voor de feestavond. Thuis trok ik snel iets anders aan en stond al met een schort in mijn handen in de keuken — klaar om aan de slag te gaan, vol verwachting

Mijn vrouw kwam binnen, keek me recht in de ogen en vroeg:
– Waar is Barsik?

Barsik is onze Perzische kat, sneeuwwit en majestueus. Haar eerste liefde. De kinderen komen op de tweede plaats. Ik — op de derde.

Mijn hart kromp ineen.
– Geen idee… — zei ik onzeker.
Ik liep door alle kamers, keek onder bedden, achter deuren. Geen spoor.

Opnieuw kruisten onze blikken elkaar.
– Jij was vanmorgen als laatste weg, toch?

– Ja… – antwoordde ze aarzelend.
– Trek je jas aan, we gaan zoeken.

Ik probeerde haar nog tegen te houden. Het feest komt eraan, we hebben geen tijd meer om alles voor te bereiden. Laat die kat toch. Als hij honger krijgt, komt hij vanzelf wel terug. Die laatste zin had ik beter niet kunnen zeggen.

Ze begon te trillen, haar ogen vulden zich met tranen. Ik rende naar de hal, nam de trap af in plaats van de lift — zestien verdiepingen lang, kletsnat van het zweet alsof ik net uit de douche kwam, stormde ik naar buiten.

Bij de ingang stond een vrouw.
– Hebben jullie hem gevonden? – vroeg ze hoopvol.
Ik zei niets en begon de hele omtrek van het flatgebouw af te lopen.

Tussen de sneeuwvlokken en kale struiken leek het vinden van de liefde van mijn vrouw net zo onmogelijk als het vinden van een naald in een hooiberg.

We kwamen terug in huis. De strijd met de aalbessen in de keuken ging verder, maar de kat was nog steeds spoorloos. Mijn vrouw zat er verslagen bij. Ik stond op springen.

Toen de luiken begonnen te klapperen door de wind, stonden er een fles champagne en twee schaaltjes salade op tafel. Boos en ongeduldig wachtte ik op middernacht en knalde de kurk eruit.

Op datzelfde moment, samen met de bubbels van de champagne, sprong Barsik van onder de kerstboom — met woedende ogen en pootjes vol witte watten. Diezelfde watten die ik hem gisteren geweigerd had, toen ik snel het kruisje onder de boom had verstopt.

De schurk had zich de hele dag opgekruld in een warme deken en geslapen, terwijl wij als gekken rondreden om hem te zoeken…