Maria fronste. Als Denis van de erfenis hoorde… zou hij haar onder druk zetten om het uit te geven. Misschien zelfs alles verspillen.
Haar telefoon trilde opnieuw. Een foto: feest, champagne, lachende gezichten. “Fantastische avond! Ik ben onderweg! Twee nieuwe opdrachten!”
Maria trommelde met haar vingers op tafel. Misschien moest ze voorlopig niets zeggen. Eerst zelf uitzoeken wat dit allemaal betekende.
Als de timmerwerkplaats echt van haar was, moest ze die bekijken. Werkt die nog? Kan ze het verkopen? En hoe is het appartement?
Haar hart klopte sneller. Meestal plande ze alles vooruit. Maar nu – iets totaal onverwachts.
De deur ging open met een sleutel. Denis was terug. Maria verstopte snel de brief.
“Je bent nog wakker?” zei hij opgewekt. “Geweldig feest! We hebben nieuwe contracten!”
“Wil je thee?” vroeg ze kalm.
“Ik heb honger. Ik pak iets.” Hij keek in de koelkast. “Mmm, gehaktballetjes!”
Terwijl Denis enthousiast vertelde over zijn avond, vormde zich een plan in Maria’s hoofd. Ze zou naar Sint-Petersburg gaan. Ze zou zeggen dat het voor een cursus was. Daar zou ze alles zelf uitzoeken.
De trein gleed door het landschap. Maria voelde zich voor het eerst in lange tijd vrij. Ze deed iets op impuls, zonder plan.
Een week later kwam ze veranderd terug. Alles was echt: een werkende timmerwerkplaats, een licht appartement met uitzicht op de rivier, en een flink geldbedrag.
De werkplaats draaide goed. De directeur, Pavel Sergejevitsj, ontving haar met respect. Ze inspecteerde alles – productie, personeel, papierwerk.
Het appartement – ruim, licht, vol antiek – voelde meteen als thuis.
’s Nachts lag ze wakker. Eén vraag bleef hangen: moest ze Denis de waarheid vertellen?
Hij begroette haar met bloemen en enthousiasme. Een nieuw project – met VR, muziek, licht.
Maria luisterde, maar voelde afstand. Er stond iets tussen hen. Ze keek naar hem: uiterlijk vertoon, geld, indruk maken – dat was wat hij belangrijk vond.
“Laten we een auto kopen, we nemen een lening!” stelde hij voor. “Jij regelt de papieren, ik doe de rest.”
Toen wist Maria het zeker: ze had gelijk dat ze hem niets had verteld.
Twee weken later vroeg ze hem te vertrekken.
“We hebben afstand nodig,” zei ze zacht.
Hij vertrok boos. Hij dacht dat ze van gedachten zou veranderen.
Maar zij had een andere weg gekozen. Ze zegde haar baan op, verhuisde naar Sint-Petersburg en nam de leiding over de werkplaats. Ze raakte geboeid door het vak. Haar architectonische kennis gebruikte ze om unieke meubels te ontwerpen.
Denis probeerde contact te zoeken. Toen hoorde hij van de erfenis.
“Je hebt alles voor me verborgen! We hadden als koningen kunnen leven!”
Maria blokkeerde hem.
Een jaar later zat ze in haar atelier, werkte aan ontwerpen. Buiten stroomde de rivier rustig. Ze had een team, respect, vrijheid.
Ze wist dat die ene beslissing haar leven voorgoed had veranderd. En haar had gegeven wat ze altijd zocht: zichzelf. Zonder compromissen. Zonder spelletjes. Zonder Denis.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
