De vijfjarige dochter van mijn man had nauwelijks gegeten sinds ze bij ons was komen wonen. « Sorry mama… ik heb geen honger, » herhaalde ze avond na avond tegen me.

De vijfjarige dochter van mijn man had nauwelijks gegeten sinds ze bij ons was komen wonen. « Sorry mama… ik heb geen honger, » herhaalde ze avond na avond. Haar bord bleef altijd onaangeroerd. Mijn man zei dan alleen maar: « Ze went er wel aan. » Maar op een avond, toen hij op zakenreis was, zei ze tegen me: « Mama… ik moet je iets vertellen. » Zodra ik haar woorden hoorde, heb ik meteen de politie gebeld.

Toen ik met Javier trouwde en met hem naar Valencia verhuisde, kwam zijn vijfjarige dochter Lucía permanent bij ons wonen. Ze was een verlegen meisje met grote, donkere ogen die alles met een mengeling van nieuwsgierigheid en voorzichtigheid leek te observeren. Vanaf de eerste dag viel me iets vreemds op: tijdens de maaltijden at ze nooit iets.

Ik maakte omeletten, gebakken rijst, linzen, kroketten – gerechten die elk kind normaal gesproken met smaak zou eten. Maar zij bewoog alleen haar vork, sloeg haar blik neer en mompelde:

“Sorry mama… ik heb geen honger.”

Dat woord – mama – verraste me elke keer weer; het was lief, maar het droeg een verborgen betekenis. Ik glimlachte naar haar, probeerde haar niet onder druk te zetten en deed mijn best om een ​​veilige omgeving te creëren. Maar de situatie bleef hetzelfde. Haar bord bleef avond na avond onaangeroerd en het enige wat ze ‘s ochtends at, was een glas melk.