Toen besefte ik dat ik haar nooit echt bedankt had.
Niet duidelijk.
Niet met begrip.
Niet met de dankbaarheid die alleen ontstaat wanneer je vanuit een veilige positie terugkijkt.
Dus ik nam contact op met het ziekenhuis, niet zeker of mijn bericht haar ooit zou bereiken.
Dat klopt.
Een paar dagen later viel er een kleine envelop in mijn brievenbus – mijn naam geschreven in een handschrift dat me zo vertrouwd voorkwam dat mijn hart een sprongetje maakte.
Binnenin zat een handgeschreven briefje.
Ze herkende me.
Ze herinnerde zich mijn zoon.
En ze schreef dat het zien hoe ouders hun kracht terugvonden – nadat ze dachten dat ze die niet meer hadden – de meest waardevolle beloning was die ze zich kon voorstellen.
Haar woorden waren eenvoudig. Maar ze hadden gewicht.
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie 
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
