De verpleegster die licht bracht in mijn donkerste dagen

Diezelfde zachte glimlach, diezelfde vaste blik die me van de rand van de afgrond had teruggetrokken toen alles in elkaar stortte.

De verslaggever stelde haar voor als een vrijwilliger die ‘s nachts ondersteuning organiseerde voor gezinnen met pasgeboren baby’s op de intensive care. Een vrouw die overdag slopende diensten draaide in het ziekenhuis en ‘s nachts vreemden troostte die de moeilijkste momenten van hun leven doormaakten.

Maar toen nam het verhaal een andere wending.

De verslaggever onthulde iets wat ik nooit wist—

Dat haar verdriet zo zwaar was geweest dat het haar bijna had verpletterd.

En dat ze, in plaats van zich terug te trekken uit de wereld, ervoor koos om anderen op te zoeken die dezelfde nachtmerrie doormaakten die zij ooit had meegemaakt.

Ik voelde mijn keel dichtknijpen.

Plotseling viel alles op zijn plaats: de manier waarop ze langer bleef dan nodig, de manier waarop haar hand op mijn schouder bleef rusten toen ik trilde, de manier waarop ze nooit zei « Het komt wel goed », maar het toch op de een of andere manier waar liet voelen.

Ze gaf me een soort troost die ze zelf ooit wanhopig nodig had gehad.

Toen het fragment afgelopen was, bleef ik daar zitten, mijn tranen stroomden over mijn opgevouwen wasgoed. De herinnering aan haar – de schemerige ziekenkamer, haar stem in het donker – overspoelde me zo levendig dat het voelde alsof ik weer in dat bed lag.