De verpleegster die het licht werd waarvan ik niet wist dat ik het nodig had.
Ik ben de nacht dat mijn zoon werd geboren dichter bij de dood geweest dan op welk ander moment in mijn leven dan ook.
De bevalling was vreselijk, het herstel nog erger, en tien lange dagen lag ik in een ziekenhuisbed – pijnlijk, doodsbang en volkomen alleen. Mijn familie woonde uren verderop, mijn man zat vast in het buitenland voor zijn werk, en ik voelde me in de steek gelaten op een manier die veel dieper sneed dan de fysieke pijn.
Maar elke avond, als de gangen stil werden en de tl-lampen dimden, klonk er een zachte klop op mijn deur.
Een verpleegster kwam binnen glippen – zachte voetstappen, warme ogen, die kalme glimlach waardoor ik weer kon ademen. Ze ging naast me zitten, soms pratend, soms gewoon om me gezelschap te houden terwijl ik huilde zonder dat ik dat wilde.
Ze bracht me altijd nieuws over mijn baby op de NICU.
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie 
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
