De Verloren Hond en de Kat die Mij Troostte
Toen we een paar jaar geleden onze hond verloren, voelde het alsof ik een deel van mezelf had verloren. De pijn was bijna ondraaglijk: ik zat op de vloer en mijn tranen stroomden over mijn gezicht. De herinneringen aan onze hond waren overal om me heen, elke beweging die ik maakte was doordrenkt van die herinneringen. De oprechte liefde die hij me had gegeven, was nu leeg en pijnlijk.
En toen was daar zij: de kat. Ze kwam rustig en bijna onopgemerkt naar me toe. Ze zei niets, maar legde haar hoofd tegen me aan en begon zich zachtjes tegen me aan te wrijven. Het zachte, rustige gemor van haar leek alles uit te drukken wat woorden niet konden zeggen. Terwijl ik haar vacht voelde en haar gemor zich als een warme bries door mijn lichaam verspreidde, werd ik ineens rustig, als een onverwachte verlichting.
De kat probeerde me niet van advies te voorzien of de pijn uit te leggen. Ze was gewoon daar, en zonder iets te zeggen, was haar aanwezigheid voldoende om me wat troost te brengen. Ze begreep dat woorden niet zouden helpen, maar de liefde en het gezelschap die ze me bood, lieten me, al voor even, de pijn van het verlies vergeten.
Misschien zijn het niet alleen wij, mensen, die pijn voelen. Dieren voelen ook onze verdrietigheid, en soms weten zij beter dan wie dan ook hoe ze ons kunnen troosten. De kat, na het verlies van de hond, liet me als loyale metgezel zien dat liefde altijd de pijn overwint.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
