De vader gaf zijn zieke dochter een hond cadeau. Toen het meisje overleed, liep de hond weg, en de vader was tot alles bereid om hem terug te vinden
– Waarom noemde u het ‘Diamant’? – vroeg de nieuwe medewerker op een regenachtige ochtend, terwijl hij sleutels draaide om zijn vinger.
– Omdat dat de naam was – antwoordde German Pawlovitsj zacht, terwijl hij even naar de glazen etalage keek.
De jongeman keek verbaasd naar hem.
– Beiden – voegde de oude man toe, alsof hij zijn gedachten kon lezen. – Mijn dochter en haar hond. Beiden heetten Diamant.
De medewerker zei niets meer. Hij knikte alleen stilletjes.
Twaalf jaar geleden verdween de enige dochter van German Pawlovitsj, de veertienjarige Alona, spoorloos. Op een zomerse middag ging ze wandelen met haar hond – een witte husky die ze zelf Diamant noemde – en keerde nooit terug.
Die avond was het huis leeg. Niet alleen lichamelijk – iets in het huis was gestorven. De muren stonden nog, maar de lucht was als dood. German en zijn vrouw Irina zochten jaren naar hun dochter – ze reisden overal heen, hielden zich vast aan elke hoop. Totdat Irina van verdriet ziek werd en stierf – stil, zonder een woord, met een leegte in haar ogen.
German bleef alleen achter. Hij geloofde niet meer in wonderen. Alleen herinneringen bleven.
Toen opende hij een pand en noemde het ‘Diamant’. Misschien was het financieel niet logisch, maar voor hem was het iets meer. Een heiligdom. Een plek waar het verleden nog ademde.
Op een middag, dertien jaar na Alona’s verdwijning, kwam er een vrouw het pand binnen. Ze was slank, met vertrouwde ogen – moe en vol pijn. Haar begeleidde een hond – oud, mank, maar met nog steeds sneeuwwitte vacht.
German keek eerst naar de hond. Zijn hart stond stil.
– Diamant? – fluisterde hij.
De vrouw knikte, tranen vulden haar ogen.
– Dat is hij. En ik… ik ben Alona.
De wereld wankelde. De tijd stortte in, als een oude kast onder het gewicht van jaren.
– Maar hoe kan dat…? – bracht German uiteindelijk uit, terwijl hij met trillende vingers het gezicht van zijn dochter aanraakte.
– Ik leefde een ander leven, onder een andere naam, in een andere wereld. Jarenlang dacht ik dat er geen terugkeer was. Maar hij… hij heeft de weg nooit vergeten. Diamant… herinnerde zich de weg.
En inderdaad – de hond kwam dichterbij, ging aan zijn voeten liggen en gaf een zachte, droevige klank – alsof hij ook huilde.
Toen begreep German Pawlovitsj dat niet alles wat we verliezen voorgoed verloren is. Soms vindt liefde – menselijk of dierlijk – altijd de weg terug.
De deur van het pand sloot met het geluid van een bel. Binnen vonden vader, dochter en de oude hond elkaar weer.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
