— Olya, hallo! Wat fijn dat je opnam. Zijn jullie thuis? — Lizas telefoontje overviel Olga. De vrouw van haar broer belde haar zelden. De ongewoon vriendelijke toon van haar schoonzus maakte Olga op haar hoede.
— Hoi. Ik ben thuis met de kinderen, Vlad is aan het werk. Wat is er?
— Niets bijzonders, we reden toevallig langs en dachten: laten we even bij jullie langsgaan.
— Op bezoek? Mijn broer zei niets over plannen in onze richting, terwijl ik gisteren nog met hem belde, — zuchtte Olya zwaar en vroeg nogmaals. Ze was ’s ochtends bij de tandarts geweest, maar haar kies deed nog steeds pijn, waardoor dit nieuws haar helemaal niet vrolijk stemde.
— Andrej wist het zelf niet. Ik heb het hem vanmorgen verteld toen hij naar zijn werk ging.
— Dus, je komt alleen, zonder je man?
— Ja, ik ben met de kinderen. We wilden graag bij jullie overnachten. Ik dacht, laat de kinderen eens met elkaar spelen. Ze zijn tenslotte neefjes en nichtjes, maar zien elkaar zelden.
— Nou, ik heb er niets op tegen, — zei Olya met tegenzin, — maar ik voel me niet zo lekker. Vanmorgen hebben ze een lastige kies getrokken, mijn tandvlees is opgezwollen en mijn hoofd doet pijn. Medicijnen helpen niet. Ik ben bang dat ik geen gezellige gastvrouw zal zijn.
— Maak je geen zorgen, Oljetsjka. De kinderen vermaken zich wel. En om het eten hoef je je ook geen zorgen te maken. We rijden straks even langs de winkel en halen wat.
“Maak je geen zorgen… Oljetsjka… We rijden langs de winkel…” — zulke woorden waren totaal niet typerend voor Liza. Nog nooit had ze zoiets gezegd tegen haar schoonzus, en vandaag stroomde er een hele waterval van vriendelijkheid uit haar mond. Olya voelde meteen dat er iets niet klopte, maar besloot Elisabeths verzoek niet af te wijzen. Als de vrouw van haar broer de neefjes en nichtjes wilde laten spelen, had zij daar niets op tegen.
Toen Liza en de kinderen aankwamen, werd Olya nog ongeruster. Haar schoonzus stond niet bekend om haar vrijgevigheid, maar vandaag was ze uitzonderlijk royaal. Andrejs vrouw bracht twee boodschappentassen mee en had ook pizza’s en sushi besteld.
— Wauw, wat een hoop spullen! — riep Olya, terwijl ze de tassen aanpakte.
— Ik zei toch dat je je geen zorgen hoefde te maken. Hoe gaat het? Hoe is het met je kies? Doet hij nog pijn?
— Vreselijk! De tandarts zei dat het normaal is en vanzelf overgaat.
— Mooi zo, — antwoordde Liza met een glimlach, al leek ze een beetje nerveus. Op dat moment besefte Olya dat Liza niet zomaar zo aardig en voorkomend deed. Ze had duidelijk iets nodig van Olya. — Luister, vind je het goed als ik een paar uurtjes weg ben? Ik wilde een vriendin ontmoeten. We hebben elkaar niet gezien sinds Andrej en ik uit deze stad zijn vertrokken.
— Nou, ik weet niet, — aarzelde Olga. Dit idee stond haar niet echt aan. — Ik zei toch dat ik me niet goed voel. Ik kan niet goed op de kinderen letten.
— Ach, waar moet je nou op letten? Ze zijn toch niet klein meer!
— Niet klein? — glimlachte Olya en keek naar haar vierjarige neefje, die op de vloer zat te spelen met bouwsteentjes. — Mijn kinderen zijn al zelfstandig, maar die van jou hebben voortdurend toezicht nodig.
— Dan misschien een oppas inhuren? — stelde Liza plotseling voor. — Die kan tot negen uur bij ze blijven, en daarna kom ik terug.
— Goed, regel het maar, — zei Olya ontevreden en wuifde met haar hand. Ze besloot dat als Elisabeth bereid was geld uit te geven aan een oppas, het haar blijkbaar erg belangrijk was om haar vriendin te zien. Waarom zou ze haar dan niet ter wille zijn en de kinderen laten blijven?
Liza was dolblij toen haar schoonzus akkoord ging met haar plan. Ze bedankte haar honderd keer, kleedde zich om, werkte haar make-up bij en vertrok.
De neefjes bezorgden Olga niet veel moeite, vooral omdat de oppas zich voortdurend met hen bezighield. De kinderen van Elisabeth en Andrej waren drukke boefjes, maar samen spelen met hun nichtjes vonden ze heerlijk.
Terwijl Liza in een bar zat te ontspannen met haar vriendin, lag Olga in haar kamer en probeerde de kiespijn met medicijnen te onderdrukken. Tegen zeven uur kwam haar man thuis. Vlad was verbaasd toen hij in de woning een oppas en nog twee kleine kinderen aantrof.
— Wat doen jouw neefjes hier? — vroeg hij aan Olya.
— Liza is gekomen. Ze wilde dat de kinderen samen speelden, en is zelf naar een vriendin gegaan.
— En waar is Andrej? — vroeg Vlad nog verbaasder. De broer van zijn vrouw woonde al jaren met zijn gezin in een andere stad, maar afzonderlijk waren ze nooit op bezoek geweest.
— Hij bleef thuis. Hij moest werken.
— Aha. En wanneer komt Liza terug? Het is al bijna acht uur, straks wordt het donker.
— Ze zei vanavond.
Olya geloofde oprecht dat haar schoonzus op het afgesproken uur zou terugkomen, maar om negen uur niet, om tien uur niet, en om elf uur was Liza er nog steeds niet. De oppas had de kinderen al geholpen met eten, wassen en naar bed brengen.
— Sorry dat het zo laat werd, — zei Olya terwijl ze het geld voor de extra uren aan de oppas gaf.
— Geen probleem, bel gerust als u me nog eens nodig hebt.
— Hopelijk is dat niet nodig, — zei Olga en deed de deur achter haar dicht.
— Misschien moet je Liza bellen? — stelde Vlad voor.
— Ja, dat was ik net van plan, — Olya draaide het nummer van haar schoonzus en wilde haar al streng toespreken, maar Elisabeth nam niet op. Eerst klonk er alleen een lange kiestoon, daarna werd de telefoon helemaal uitgezet. — Wat is dit nou! Ze is toch geen puber om zich zo te gedragen?
Twee uur lang probeerde Olga Liza te bereiken, maar zonder resultaat. Ze begon zich echt zorgen te maken. Het was inmiddels laat. Wat als er iets met haar was gebeurd? Met die gedachte belde de zus haar broer, die slaperig niet meteen begreep wat er aan de hand was.
— Ik wil graag weten waar jouw vrouw is!
— Hoezo, waar is Liza? Ze is toch bij jullie met de kinderen. Of niet?
— De kinderen slapen allang, maar jouw vrouw is nog steeds niet terug van haar vriendin. Ik bel haar, maar haar telefoon staat uit. Andrej, ik maak me zorgen. Er kan van alles met haar gebeurd zijn in die bar of onderweg naar huis. Misschien moeten we de politie inschakelen?
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
