— Ja, precies. Wachten! En hij komt terug. Ik trek hier bij jullie in. Ik zal je bewaken. En mijn zoon zal me later alleen maar dankbaar zijn!
— Bewaken?! Ik word er steeds meer van overtuigd dat u thuishoort in een inrichting, Larisa Arkadjevna. U bent geen hond, en ik ben geen schat om te bewaken.
— En toch…
— Nee, ik heb gezegd: nee! U zult hier niet wonen! Ga weg! – schreeuwde Svetlana, zo hard dat ze zelf schrok.
Haar woede over haar man was nog vers, en nu dit theater van absurditeiten erbij. Bewaken, werkelijk! Vertel dit aan iemand – ze zouden het niet geloven. Of was deze hele voorstelling alleen maar bedoeld om de door Evgeni beloofde som geld te krijgen?
— Je zult spijt krijgen, Svetlana! O, wat zul je spijt krijgen. Ik wilde alleen maar het beste. Straks komt je man tot bezinning, begrijpt dat hij daar niemand nodig heeft, deze bevlieging gaat voorbij, en hij komt terug. En hier – het ouderlijk huis, de kinderen, jij, een trouwe en voorbeeldige vrouw. En jullie hoeven het huis niet te delen of te verkopen, alles blijft zoals het was. Maar jij lijkt alles te willen vernietigen wat jullie samen met mijn zoon jarenlang hebben opgebouwd.
— Ik wil het vernietigen!? – verstijfde de schoondochter van zo’n beschuldiging. – Ik? Bent u wel goed bij uw hoofd?
— Ja, jij! Want de vrouw is de steunpilaar van het gezin. Wat een man ook in zijn hoofd haalt, de vrouw moet altijd zorgen voor het behoud van het gezin, de haard. Vrouwen zijn altijd wijzer dan mannen!
Moe van al deze onzin, pakte Svetlana haar schoonmoeder bij de arm en, ondanks haar tegenstribbelen, bracht ze de vrouw naar buiten, sloot het tuinhek en draaide een extra grendel om.
— Zo!
Larisa Arkadjevna, beledigd en van streek, moest het huis van haar zoon en schoondochter verlaten zonder te hebben gekregen waarvoor ze was gekomen. In haar hoofd ontstond al een nieuw plan.
Ze moest dringend te weten komen wie deze Olga was die in het leven van haar zoon was verschenen. En hoe zij zou reageren op het feit dat Evgeni zijn moeder wilde helpen.
Met zulke gedachten toetste ze het nummer van haar zoon in.
— Zhenja, ik ben natuurlijk tegen je beslissing om je vrouw en kinderen te verlaten. Je daad is ondoordacht. Maar is die nieuwe uitverkorene van jou zulke offers waard? Kon je niet gewoon een gewone affaire hebben, als het zo nodig moest? — vroeg ze verwijtend.
— Mam, wat voor affaire? Ik hou van Olya. En we krijgen binnenkort een kind. Maar ik zal Petja en Mashenka natuurlijk ook niet in de steek laten, — antwoordde Jevgeni.
— En wanneer stel je me aan haar voor? Ik moet begrijpen in wiens handen ik mijn zoon geef.
— Nee, mam, dat zal nog even moeten wachten. Olya is er helemaal tegen dat familie zich met haar gezin bemoeit. Dus voorlopig gaat dat niet lukken.
— En hoe zit het met het geld? Je had me toch beloofd geld te geven voor de reparatie van de koelkast, — herinnerde Larisa Arkadjevna zich haar probleem weer.
— Helaas, mam! Ik heb je dat een paar dagen geleden beloofd, maar toen was ik er nog niet zeker van dat ik Svetlana zou verlaten. De kwestie stond nog open. Je weet toch dat zij er nooit iets op tegen had dat ik je hielp. Maar nu is alles veranderd. Zoveel uitgaven tegelijk – voor Olya en voor de toekomstige baby. Dus vergeet het maar, — stelde haar zoon Larisa Arkadjevna teleur.
— Maar hoe kan dat! Ik heb dat geld zo hard nodig!
— Vraag het anders aan Svetlana. Misschien geeft ze je wat?
— Nee, ze geeft niets. Ze heeft me het erf af gezet, brutaal mens. En dat is ook wel te begrijpen. Ze is gekwetst door jou. En ik lijd er ook onder. Wat moet ik nu doen? Waarom konden jullie niet gewoon samenleven? Jullie hadden alles om gelukkig te zijn, en jullie hebben het niet behouden, — zei de moeder filosofisch. Maar ze kreeg geen antwoord.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
