De schoonmoeder en haar mannetje hadden stiekem het appartement verhuurd dat Julia vóór het huwelijk had gekocht, zonder het haar te vertellen. Toen Julia dit per toeval ontdekte, besloot ze haar familie een lesje te leren
Julia zat in een café tegenover haar kantoor, roerde gedachteloos in haar inmiddels koude koffie. Aan de overkant zat Marina, haar collega, zenuwachtig met een servetje te friemelen.
– Het is een beetje vreemd… ik weet niet goed hoe ik dit moet zeggen, maar… verhuur jij je appartement?
– Wat? – Julia fronste. – Nee, mijn oude appartement staat leeg. Waarom vraag je dat?
– Kijk hier eens naar. – Marina schoof haar telefoon over de tafel. – Is dat niet jouw adres? Die behang heb ik eerder gezien, jij liet me foto’s zien na de renovatie.
Julia verstijfde. Het wás haar appartement. Haar eigen plek, waarvoor ze voor haar huwelijk elke cent had gespaard. Dezelfde behang, hetzelfde meubilair, zelfs de gordijnen die ze met zoveel zorg had uitgezocht.
– Dit moet een vergissing zijn… – mompelde ze, terwijl een koude rilling haar rug afgleed. – Ik moet dit uitzoeken.
Ze belde het nummer in de advertentie en deed alsof ze geïnteresseerd was in het huren. Aan de andere kant klonk een vriendelijke vrouwenstem:
– Ja, het appartement is beschikbaar vanaf volgende maand. Mevrouw Svetlana, de eigenares, is heel aardig. Zij beheert het samen met haar zoon…
De telefoon gleed uit Julia’s hand. Haar oren suisden. Svetlana – haar schoonmoeder. Aleks – haar man. Ze hadden haar appartement verhuurd. Achter haar rug om.
– Marina, het spijt me, ik moet weg – zei ze, terwijl ze bijna haar koffiekopje omver gooide.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
