De schoondochter en zoon zetten de oude man op straat, maar een onbekend wezen gaf hem hoop…
Op een koude winterdag werd de oude man, Piotr, uit zijn eigen huis gezet door zijn zoon en schoondochter. Zijn baard was bedekt met rijp en zijn vingers verstijfd van de kou, toen plotseling iets warms zijn wang raakte…
Iwan zat op een met sneeuw bedekte bank in een park ergens onder Rjazan, trillend van de snijdende wind. De sneeuwstorm huilde als een woedende beer, sneeuwvlokken prikten in zijn ogen en de nacht leek een eindeloze zwarte afgrond. Hij staarde in de leegte, niet in staat te begrijpen hoe het mogelijk was dat hij, een man die zijn hele leven dit huis had gebouwd, nu hier zat, weggegooid als een onnodig voorwerp.
Nog die ochtend stond hij in de vertrouwde muren die hij kende als zijn eigen vijf vingers. Maar zijn zoon, Dmitri, keek hem met een kille blik aan, alsof hij een vreemde was, geen vader.
— Vader, het is te krap met Alena, zei hij onverschillig. Je bent al oud, het is beter als je naar een verzorgingstehuis gaat of een kamer huurt. Je hebt toch pensioen…
Alena, zijn schoondochter, knikte zwijgend, alsof ze het over iets vanzelfsprekends hadden.
— Maar… dit is mijn huis… fluisterde Iwan, en zijn stem trilde niet van de kou, maar van de bitterheid die zijn hart verscheurde.
— Je hebt alles zelf op mij overgeschreven, haalde Dmitri zijn schouders op. De documenten zijn getekend, pa.
En toen begreep Iwan — hij had niets meer.
Hij ging niet in discussie. Trots of hopeloosheid — iets dwong hem zich om te draaien en weg te gaan, zijn hele leven achter zich latend.
Nu zat hij in de duisternis, gewikkeld in een versleten bontjas. Zijn gedachten waren verward: hoe was het mogelijk dat hij zijn zoon had grootgebracht, alles had gegeven, en nu overbodig was geworden? De kou drong tot in zijn botten, maar de pijn in zijn ziel brandde feller.
En plotseling voelde hij een aanraking.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
