Niet voor ouderlijk gezag — dat werd later geregeld. Hij diende een verzoek in voor tijdelijke pleegzorg, ondertekend door Nina, ondersteund door de buren, de wijkagent en zelfs de plaatselijke verpleegkundige.
Een maand later woonde Mariska officieel bij Nina en mevrouw Ludmila.
Er was een half jaar verstreken.
Het huis rook naar versgebakken taart. Mariska kleurde een kat in — een kat die ze zelf had bedacht. De kat had drie staarten en blauwe snorharen.
Nina deed de afwas en neuriede zachtjes, terwijl mevrouw Ludmila borduurde en een oud liedje zong.
– Mam, weet je nog dat je zei dat het leven eindigt als het zijn betekenis verliest?
Mevrouw Ludmila keek op, eerst naar Nina, toen naar Mariska.
– Nu weet ik het zeker — betekenis kan terugkomen. Soms in hele kleine stapjes.
– Met een klein staartje en blauwe snorharen – voegde Mariska eraan toe zonder op te kijken.
Iedereen lachte.
En in die lach zat geen bitterheid. Alleen dankbaarheid.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
