De ouders hebben het grote appartement op naam van mijn zus gezet — en ik besloot de telefoon niet meer op te nemen, hoe vaak ze ook zouden bellen.
— Mam, wat is dit?
De schenkingsakte trilt in mijn handen. Mama verstijft bij het fornuis, maar draait zich niet om.
— Wat — wat?
— Het appartement staat op Olya’s naam?
Vijftien jaar geleden trok ik voor een maand bij mijn ouders in — om papa te helpen na zijn beroerte. Olya vertrok toen net naar Duitsland voor een nieuw leven. Die maand veranderde in jaren.
— Nou ja. Voor de belastingen is het zo beter. En bovendien, als er iets met ons gebeurt…
— Wanneer is dit gedaan?
— Wat maakt dat nou uit! — mama draait zich scherp om. — Maak jij je druk om een papiertje?
Een papiertje. Vijftien jaar dacht ik dat ik in het huis van mijn ouders woonde.
— Lenochka, waar zijn papa’s druppels?
Een gewone ochtend. Ik leg de laptop weg — ik werk al tien jaar thuis, overleg met kantoor via videoverbinding. Anders kan het niet — papa heeft elke vier uur injecties nodig.
— In het medicijnkastje, mam.
— En is de lunch klaar?
— Ik ben bezig.
Papa zit in de stoel, klaagt over het weer. Sinds de beroerte is hij als een kind — vergeetachtig, humeurig. Mama drukt zich overal tussen, maar de echte last ligt op mijn schouders.
’s Avonds belt Olya. Op de foto op haar telefoon is ze gebruind, met een stralend witte glimlach.
— Hoe gaat het? Hoe is het met papa?
— Zoals altijd.
— Bij ons loopt een project ten einde, er is een bonus beloofd. Trouwens, ik kom binnenkort naar jullie!
Olya stuurt eens in de twee maanden drieduizend euro voor medicijnen. Daarmee vindt ze haar plicht vervuld.
Een half jaar deed ik alsof ik niets wist van de akte. Maar elk verzoek van mama klinkt nu als een bevel van de eigenares aan haar dienstmeid.
In februari belt Olya gehaast:
— Luister, ik heb problemen op het werk. Kan ik een maand bij jullie komen met mijn gezin? Even uitrusten, nadenken wat ik moet doen.
Mama grist de telefoon uit mijn hand:
— Natuurlijk, lieverd! We regelen alles!
Na het gesprek draait ze zich naar mij om:
— Lenochka, voor jou is het toch niet moeilijk om een maand ergens anders te wonen? In jouw kamer komen de kleinkinderen, en jij… nou ja, je redt je wel.
Ik zet mijn kopje langzaam in de gootsteen.
— Dus ik moet verhuizen?
— Niet verhuizen, alleen plaatsmaken. De kinderen hebben een fatsoenlijke kamer nodig, en voor jou maakt het niet uit — je werkt toch op afstand.
— En waar moet ik dan wonen?
— Je huurt wel iets. Of je slaapt bij bekenden.
Bekenden. Vijftien jaar heb ik niet één nacht buiten dit huis geslapen.
— Mam, maar dat is míjn kamer…
— Lenochka, wees niet zo egoïstisch! Olya komt zo zelden, en de kleinkinderen voor het eerst. Je begrijpt dat toch?
Ik begrijp het. Maar al te goed.
— Ik begrijp het. Ik vertrek morgen.
— Zo’n lief kind! Ik wist wel dat je het zou begrijpen.
Binnen een dag vond ik een studio. Klein, maar de mijne. Voor het eerst in vijftien jaar word ik wakker in stilte.
Mama belt al de tweede dag:
— Waar liggen papa’s druppels?
— In het medicijnkastje, op de bovenste plank.
— En wanneer komt de masseur?
— Dinsdag en vrijdag, om tien uur.
— En als hij niet komt?
— Dan bel je hem. Het nummer staat in het notitieboek.
— Maar jij deed dat altijd zelf…
— Nu niet altijd meer.
Een week later belt mama in tranen:
— Het is hier zo’n chaos! Olya werkt van ’s morgens tot ’s avonds via Skype, de kinderen halen alles overhoop, en Dieter wil speciaal eten! Ik red het niet meer!
— Vraag hulp aan Olya.
— Ze is druk, ze heeft belangrijke vergaderingen!
— Ik heb ook werk, mam.
Drie dagen later belt een woedende Olya:
— Wat doe jij? Mama is helemaal uitgeput!
— En wat doe jíj? Je woont in je eigen appartement en helpt niet mee?
— Wat heeft dat met het appartement te maken? Het gaat om onze ouders!
— Precies. Jouw ouders, in jouw appartement.
— Doe je echt moeilijk om een papiertje?
— Ik doe niet moeilijk. Ik trek conclusies.
De maand ging voorbij, maar ik keerde niet terug. Mama belt elke dag:
— Olechka is weg, je kunt weer thuis komen!
— Ik ben al thuis, mam.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
